Η Αναγκαιότητα μιας Πολιτικής Λύσεως

Η Αναγκαιότητα μιας Πολιτικής Λύσεως

Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας Τούρκων Δυτικής Θράκης ο κύριος Χαλίτ Χαμπίμπογλου μίλησε σχετικά με το πρόβλημα των Τούρκων της Δυτικής Θράκης που λόγο του άρθρου 19 του ΚΕΙ χάσανε τις ελληνικές τους υπηκοότητες, για την αναγκαιότητα μιας πολιτικής λύσεως.

Μετά την επερώτηση του βουλευτή Ροδόπης Ιλχάν Αχμέτ στο ελληνικό κοινοβούλιο σχετικά με την τύχει των εκπατρισμένων Τούρκων της Δυτικής Θράκης πού χάσανε τις ελληνικές τους υπηκοότητες δόθηκε μια θετική απάντηση του ελληνικού υπουργείου εσωτερικών για τον εκπατρισμό των 46.638 Τούρκων της Δυτικής Θράκης και των Δωδεκανήσων μεταξύ 1955 και 1998. Σχετικά με το πρόβλημα αυτό επισήμανε ο πρόεδρος της ΕΟΤΔΘ Χαλίτ Χαμπίμπογλου την φυλετική διακριτικότητα του άρθρου 19 του ΚΕΙ πού διαχωρίζει τους Έλληνες υπηκόους σε αυτούς από την ελληνική φυλή και μη. Παράλληλα εξουσιοδοτούσε τους ελληνικούς κυβερνητικούς τομείς για διωγμό των Ελλήνων υπηκόων του εξωτερικού μετά την διαπίστωση ότι αυτά τα άτομα έχουνε φύγει από την χώρα χωρίς την βούληση της επιστροφής. Με την εφαρμογή του νόμου αυτού έχουνε διωχθεί από την Ελλάδα πάρα πολλή Έλληνες πολίτες πού ζούσανε στο εξωτερικό με την αφορμή των σπουδών και της δουλειάς. Αυτός ο κώδικας κατά την επισήμανση του κύριου Χαπίμπογλου ήτανε ένα κομμάτι του σχεδίου της αναγκαστικής μετανάστευσης της Τουρκικής Μειονότητας από την Ελλάδα, αφού είχανε χάσει την ελληνική τους υπηκοότητα ακόμα και τα μέλη του ελληνικού στρατού κατά την διάρκεια της στρατιωτικής τους θητείας. Αν και πολλά από τα θύματα του κώδικα αυτού αναγκαστήκανε αργότερα να πάρουν την υπηκοότητα της χώρας πού ζούσανε, πολλοί όμως συνέχιζαν να ζούνε στην Ελλάδα σαν άτομα χωρίς υπηκοότητα σε μορφή απατρίδων. Επισήμανε επίσης ο κύριος Χαμπίμπογλου από την μια την ευκολία μιας δικαστικής προσφυγής στις ευρωπαϊκές οργανώσεις και δικαστήρια για ανθρώπινα δικαιώματα ενώ από την άλλη την δυσκολία της προσφυγής για θέματα υπηκοότητας και ιθαγένειας, όπου προετοιμάζεται βασικά το κατάλληλο πεδίο για τις καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό το ζήτημα σε συνδυασμό με άλλες μειονοτικές καταπιέσεις μπορούσε να ήτανε υλικό για μια δικαστική προσφυγή αλλά το χαμηλό εισόδημα των θυμάτων και η αναγκαιότητα πολύχρονων δικαστικών αγώνων θέτει το πρόβλημα τούτο σε αδιέξοδο. Για αυτό τον λόγο είναι αρμοδιότητα της ΕΕ να αναγκάσει την Ελλάδα όπως κάνει με τα υποψήφια μέλη της ΕΕ για μια δίκαιη πολιτική λύσει του προβλήματος. Επίσης για μια δίκαιη πολιτική επίλυση του προβλήματος περιμένουμε την στήριξη των χωρών πού έχουνε υπογράψει την συνθήκη της Λοζάννης, των μελών της ΕΕ και των κρατικών οργανώσεων.