Γενική Κατάσταση στην Ελλάδα

Αρβανίτικη Μειονότητα 

Η καταγωγή των Αλβανών οι οποίοι είναι από τους παλιότερους λαούς της Βαλκανικής Χερσονήσου θεωρείται ότι προέρχεται από τους Ιλλυριούς. Οι Αλβανοί της Ελλάδας αποτελούν τρεις διαφορετικές ομάδες:

• Οι Ορθόδοξοι Αλβανοί (Αρβανίτες)

• Μουσουλμάνοι Αλβανοί (Τσαμουριά/Αλβανοί Θεσπρωτίας)

• Οι Αλβανοί μετανάστες που έχουν έρθει στην Ελλάδα στην μεταψυχροπολεμική εποχή.



Οι Αλβανοί που ανήκουν στην πρώτη και την δεύτερη κατηγορία έχουν υποστεί σε ορισμένες περιόδους στην εξορία, την εθνοκάθαρση ή την αφομοίωση από το ελληνικό κράτος. Οι ελληνικές κυβερνήσεις δεν αναγνωρίζονται την εθνική τους ταυτότητα ούτε την ύπαρξή τους και ιδιαίτερα τους Ορθόδοξους σε θρησκεία, τους θεωρούν σαν «Έλληνες». Μέσα σ`αυτή την ομάδα που αποκαλείται «Αρβανίτες» ωστόσο υπάρχουν και εκείνοι οι οποίοι αυτοαποκαλούνται «Έλληνες», αυτό σχετίζεται με την Ελληνική πολιτική η οποία βασίζεται στην αφομοίωση.

Σύμφωνα με τις διαπιστώσεις του ειδικού Βαλκανικών, του Hugo Poulton, πριν από τρεις γενιές βρισκόταν ένας μεγάλος Αλβανικός πληθυσμός στην Αττική, τη Βοιωτία, τη νότια Εύβοια, την Ύδρα καθώς και στην πλάκα της Αθήνας. Η Πλάκα ήταν η Αλβανική συνοικία της Αθήνας. Εκεί υπήρχαν τα δικά τους δικαστήρια και οι διαδικασίες ασκούνταν στα Αλβανικά. Η συγκεκριμένη κατάσταση συνέχισε μέχρι τα 1940’ και κατόπιν τους ισχυρισμούς των Ελλήνων στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και του Εμφυλίου για το ότι «Οι Αλβανοί έκαναν συμμαχία με τους Ιταλούς», είτε διώχθηκαν είτε σφάχθηκαν είτε εξορίστηκαν οι Αλβανοί σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Οι Αρβανίτες που έχουν μείνει τελικά στην Ελλάδα, κινδυνεύουν να χάσουν τη γλώσσα τους λόγω της Ελληνικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του αφομοιωτικού εκπαιδευτικού συστήματος και της κοινωνικής καταπίεσης. Σύμφωνα με τα δεδομένα του Ευρωπαϊκού Γραφείου Γλώσσας των Μειονοτήτων τα Αλβανικά μιλιούνται σε μεμονωμένες περιοχές στα κεντρικά και νότια τμήματα της Ελλάδας. Όμως αυτό ισχύει μόνο για την προσωπική ζωή, μέσα στο σπίτι. Δηλαδή αντιδρά ο ελληνικός λαός στην ομιλία της συγκεκριμένης γλώσσας μέσα στην κοινωνία. 

Οι Αλβανοί της Τσαμουριάς που είναι μια άλλη ομάδα Αλβανών οι οποίοι ζουν στην Ελλάδα έχουν γίνει στόχος μιας περιεκτικής γενοκτονίας. Οι συμμορίτες ΕΔΕΣ που κατευθύνονταν από τον αρχηγό τον Ναπολέοντα Ζέρβα και αποτελούνταν το αντικομουνιστικό μέτωπο στη διάρκεια του Εμφυλίου Πολέμου, αφενός μεν πολεμούσαν έναντι των κομουνιστικών δυνάμεων ΕΑΜ-ΕΛΛΑΣ και αφετέρου δε ασκούσαν εθνοκάθαρση κατά των στοιχείων τα οποία δεν είχαν ελληνική καταγωγή όπως οι Μακεδόνιοι και τους Αλβανοί.

Όταν κηρύχθηκε γενική επιστράτευση πριν από την Ιταλική κατοχή, οι Αλβανοί της Τσαμουριάς απευθύνθηκαν στην κυβέρνηση και ζήτησαν να επιστρατευτούν. Όμως, αν και περιλαμβάνονταν στην επιστράτευση, τους εκμεταλλεύτηκαν οι Έλληνες μόνο σαν οικοδόμους με κασμά και με φτυάρια σε οικοδομικές εργασίες. Η Ελληνική Κυβέρνηση εξαιτίας του σφάλματος που είχε κάνει στο εγγύς παρελθόν από φόβο μήπως να αντιδράσουν οι Αλβανοί, έστειλε όλους τους άνδρες που ήταν 14 ετών και πάνω στα στρατόπεδα συγκέντρωσης κατά τη διάρκεια της Ιταλικής κατοχής και τους φέρθηκε σαν αιχμάλωτοι. Το μεγαλύτερο μακελειό έναντι του Αλβανικού λαού όμως άρχισε στις 27 Ιουνίου του 1944. Πραγματοποιήθηκε μια γενοκτονία στη διάρκεια της οποίας κόπηκαν και κομματιάστηκαν τα σωματικά όργανα των ανθρώπων και σφαγιάστηκαν οι έγκυοι γυναίκες και τα βρέφη.



Από τις 27 Ιουνίου του 1944 μέχρι το Μάρτιο του 1945 οι ‘Έλληνες σκότωσαν 3242 ανθρώπους από τον άμαχο πληθυσμό σε όλη την Τσαμουριά. Οι 2900 από αυτούς ήταν γέροι ή νεαροί άνδρες, οι 214 ήταν γυναίκες και οι 96 ήταν παιδιά. Επίσης βίασαν 745 γυναίκες, απήγαγαν τις άλλες 76, έσφαξαν 32 μωρά μικρότερα από την ηλικία 3, ισοπέδωσαν 68 χωριά και κατέστρεψαν 5800 σπίτια και τεμένους. Οι Αλβανοί που μπόρεσαν να επιζήσουν μετά από όλες αυτές τις θηριωδίες, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη πατρίδα τους. Ενώ εκείνοι που απέμειναν, ζούνε σε μια τέτοια κατάσταση που δεν μπορούν ούτε να μιλάνε τη γλώσσα τους στη δική τους πατρίδα εξαιτίας της πολιτικής της Αθήνας η οποία απαρνιέται την Αλβανική εθνική ταυτότητα. Οι περιουσίες των Αλβανών οι οποίοι διώχθηκαν ή έφυγαν, διανεμήθηκαν στους καινούριος κατοίκους της περιοχής και όλα τα Αλβανικά τοπωνύμια στην περιοχή άλλαξαν με τα ελληνικά τους αντίστοιχα.

Σήμερα οι Αλβανοί της Τσαμουριάς συνεχίζονται τον αγώνα για τις διεκδικήσεις τους μέσω της Πολιτικής Πατριωτικής Συλλόγου της Τσαμουριάς που εδρεύει στα Τίρανα. Επίσης και το λαϊκό κοινοβούλιο της Αλβανίας με την απόφαση που πήρε στις 30 Ιουνίου του 1994 έχει αναγνωρίσει και έχει ανακοινώσει την 27η Ιουνίου σαν την ημέρα μνείας της γενοκτονίας της Τσαμουριάς.



Το ζήτημα της Τσαμουριάς έχει χειριστεί στη συνέλευση του 4ου γενικού συμβουλίου της Οργάνωσης μη Εκπροσωπημένων Εθνών και Λαών το Ιανουάριο του 1995 και έχουν τονιστεί οι ακόλουθα σημεία:

• Η επιστροφή του λαού της Τσαμουριάς πάλι στη πατρίδα του καθώς και των πολιτικών του δικαιωμάτων,

• Έκδοση δικαιώματος στο λαό της Τσαμουριάς για να πάρουν πίσω τις δικές τους περιουσίες.

• Η αναγνώριση των δικαιωμάτων τους τα οποία καθορίζονται στα διεθνή χαρτιά και έγγραφα και συνδεδεμένα η αναγνώριση της Ελληνικής Κυβέρνησης τις ιστορικές πραγματικότητες του ζητήματος Τσαμουριάς και να κάνει σοβαρά βήματα για την επίλυση του ζητήματος.

Κυρίως με τις προσπάθειες της Πολιτικής Πατριωτικής Συλλόγου της Τσαμουριάς, το θέμα «της γενοκτονίας της Τσεκουριάς» άρχησε να αντηχεί και στη διεθνής πλατφόρμα: 

• Στην ειδική συνεδρίαση της Γερουσίας των ΗΠΑ την 10/08/2002, έχει χειριστεί το ζήτημα της Τσαμουριάς. Στα Αλβανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης έλαβαν μέρος τα σχόλια όπως: Άναψε το πράσινο φώς η γερουσία των ΗΠΑ για τη λύση, δημιουργήθηκε μια διεθνής βάση χάρη στην αντιμετώπιση των ΗΠΑ το ζήτημα της Τσαμουριάς η οποία είναι ένα σημαντικό ζήτημα για τα Βαλκάνια και ότι έχει κερδιστεί η πρώτη νίκη και οι απαντητικές εξηγήσεις του αντιπροσώπου της Ελλάδας ο οποίος συμμετείχε στις συνομιλίες που έγιναν στο Κογκρέσο δεν θεωρήθηκαν ικανοποιητικές από τα μέλη του Κογκρέσου.

• Το Διεθνές Ριζοσπαστικό Κόμμα που έχει σημαντική θέση στα Ηνωμένα Έθνη, πήρε την απόφαση για να υποβληθεί το ζήτημα της Τσαμουριάς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και ζήτησε από την Ελληνική Κυβέρνηση να σεβαστεί σύμφωνα με το πρωτόκολλο των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων τα δικαιώματα του λαού της Τσαμουριάς. Επίσης η μία από τους βουλευτές του Ριζοσπαστικού Κόμματος και του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου η Έμα Μπονίνο δήλωσε ότι μαζί με 6 βουλευτές της ΕΕ έχουν υπογράψει μια πρόταση για να συζητηθεί το θέμα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο.

• Στη Βρετανία, η Στρατιωτική Σχολή του Σάντχορστ έχει εκδώσει ένα βιβλίο με τον τίτλο «Τσάμικο Ζήτημα» μαζί με το Κέντρο Έρευνας Διαφορών. 



Οι μετανάστες Αλβανοί που αποτελούν την τρίτη ομάδα, περιλαμβάνουν τους ερχόμενους με σκοπό να δουλέψουν κυρίως μετά τον ψυχροπόλεμο στην Ελλάδα την οποία θεωρούν σαν χώρο εύρεσης εργασίας επειδή είναι μέλος της ΕΕ.

Στην Ελλάδα η οποία έχει μεγάλο δυναμικό όσον αφορά την παράνομη μετανάστευση βρίσκονται περίπου 300.000 Αλβανοί μετανάστες και οι κύκλοι που έχουν επηρεαστεί περισσότερο απ’ όλους από τα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης προς τους λαθρομετανάστες είναι οι Αλβανοί. Για παράδειγμα το 1992 οι 200.000 λαθρομετανάστες έχουν απελαθεί και τους 150.000 αποτελούσαν οι Αλβανοί.

Οι δυσφημιστικές εξορμήσεις που έχει πυροδοτήσει ο Ελληνικός Τύπος ειδικά εναντίων των Αλβανών μεταναστών, προκάλεσαν την εχθρικότητα κατά των Αλβανών που λέγεται «Αλβανοφοβία».

Υπάρχουν Έλληνες που έχουν εκμεταλλευτεί το αδύνατο τους σημείο επειδή είναι λαθρομετανάστες και τους απασχολούν με πολύ χαμηλούς μισθούς ή χωρίς να δώσουν την ανταμοιβή τους ακόμα και τους απειλούν με γνωστοποίηση στον αστυνομικό εφόσον ζητήσουν κάποια δικαιώματα.
Οι εφαρμογές προς τους Αλβανούς μετανάστες στην Ελλάδα επίσης έρχονται συχνά στην επικαιρότητα των ετήσιων εκθέσεων των ιδρύσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Στην ανακοίνωση τύπου του «Greek Helsinki Monitor» της 27ης Μαρτίου του 1998 αναφέρεται ότι ο δήμαρχος Παλιού Κεραμιδιού στη Πιερία απαγόρεψε στους Αλβανούς μετανάστες να βγουν έξω μετά από το ηλιοβασίλεμα και ότι αυτό είναι μια ρατσιστική απόφαση που παραβαίνει τα βασικούς ανθρώπινα δικαιώματα. Στην ίδια ανακοίνωση γνωστοποιείται ότι μία οργάνωση με το όνομα «Επιτροπή Θυμάτων Ληστείας» στην Ικαρία επιτίθεται στους αθώους Αλβανούς φορώντας παρόμοια ντυσίματα όπως στην οργάνωση Κου-Κλουξ-Κλαν των ΗΠΑ. Ένα άλλο παράδειγμα που περιέχει η συγκεκριμένη έκθεση είναι ότι το 1995 στην Κρήτη ένας εργοδότης σκότωσε 2 Αλβανούς μετανάστες εργάτες μετά το σχόλασμα για να μην τους πληρώσει.

Όλοι οι Αλβανοί που δουλεύουν είτε νόμιμα είτε παράνομα στην Ελλάδα, θεωρούνται σαν ένοχοι με προλήψεις και ζούνε εξαθλιωμένα επειδή δεν έχουν καμιά κοινωνική ασφάλεια κι ούτε έχουν εκπαιδευτικές δυνατότητες των παιδιών τους.

Οι Αλβανοί της Ελλάδας, είτε οι Τσάμιδες που απέμειναν στην περιοχή απαλλάσσοντας από τη γενοκτονία, είτε εκείνοι χαρακτηρισμένοι τεχνητά σαν Ορθόδοξοι-Αρβανίτες είτε οι μετανάστες Αλβανικής υπηκοότητας φαίνεται ότι θα συνεχίσουν να είναι θύματα των αφομοιωτικών πολιτικών και της συστηματικής διάκρισης εφόσον συνεχίσουν να υπάρχουν παράλογοι ανοησίες της απάνθρωπης «Αλβανοφοβίας».

Μακεδονική Μειονότητα 



Στη Βόρεια Ελλάδα, στην περιοχή που περικυκλώνεται από τη Πίνδος, τα βουνά της Ροδόπης και την Αιγαίο Πέλαγος υπάρχει μια κοινότητα η οποία υποστηρίζει ότι έχει διαφορετική εθνική καταγωγή από άλλους Έλληνες υπηκόους κι έτσι αποτελεί μια μειονότητα που ονομάζεται Μακεδονική.

Η Ελληνική Κυβέρνηση αποδέχεται τη λέξη «Μακεδονική» σαν μια γεωγραφική φράση που χαρακτηρίζει όλους τους Έλληνες υπηκόους της Βόρειας Ελλάδας και αρνείται τους ισχυρισμούς ότι οι Μακεδόνιοι στην Ελλάδα είναι μια μειονοτική ομάδα και αναγνωρίζει αυτή την ομάδα σαν «Σλαβικοί Έλληνες» ή «Δίγλωσσοι».

Από τις πρώτες κινήσεις εισβολής οι ινδογερμανοί, οι Κέλτες, οι Ιλλύριοι, οι Θρακιώτες, οι Δάκοι, οι Δωριείς, οι Αχαιοί, οι Άβαροι, οι Σκυθές, οι Κουμάνοι-Κιπτσάκοι, οι Μυκήνες, Οι Βούλγαροι, οι Σλάβοι και οι Ρωμαίοι έχουν επηρεάσει αυτή την περιοχή είτε με προσωρινές επιδρομές, είτε με μόνιμες εισβολείς και οι διαφορετικές φυλές έχουν κυριαρχήσει στην περιοχή με διαδοχικές διοικήσεις. Στις αρχές του 1000 Π.Χ. μια μικρή φυλή που λεγόταν Μακεδονική είχε την εξουσία γύρω στο ποταμό Μπιστρίτσα με την ηγεσία του 1ου Πέρδικα.

Κατά τη διάρκεια της μεγάλης μακεδονικής ιστορίας την περίοδο μεταξύ του 7ου και του 10ου αιώνα Π.Χ. κυριαρχούσαν στην περιοχή το Μακεδονικό Βασίλειο (Β’ Φίλιππος, Μεγάλος Αλέξανδρος) , η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, η Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία (Βυζάντιο), τα Βουλγαρικά και Σερβικά Βασιλεία και η Οθωμανική Αυτοκρατορία.

Οι Βαλκανική Πόλεμοι του 1912-1913 έχουν γίνει το ορόσημο στην ιστορία της Μακεδονίας. Η Σερβία κατέλαβε «τη Μακεδονία του Αξιού» κι ενώ η Βουλγαρία «τη Μακεδονία της Πύρινης» και η Ελλάδα κατέλαβε τη «Μακεδονία του Αιγαίου» που έχει έκταση 33.953 τμ. και έναν πληθυσμό περισσότερο από ένα εκατομμύρια. Η Ελλάδα με την πολιτική εθνικής κάθαρσης και εντατικής αφομοίωσης, άρχισε να τρομοκρατεί και να εξοντώνει την εθνικότητα των Μακεδόνων του Αιγαίου και αυτή η κατάσταση συνεχίζεται ακόμα και σήμερα.



Η Ελλάδα με το νόμο αρ. 352 του 1926, ξεκίνησε μια εξόρμηση μεγάλης κλίμακας με σκοπό να «εξελληνίζει» τα Μακεδονικά επώνυμα κι όλες τις τοπωνυμίες στη Μακεδονία του Αιγαίου. Στις εφημερίδες της Κυβερνήσεως αρ. 322 και 324 και της 21 και 23 Νοεμβρίου μαζί με τις τοπωνυμίες έγινε απαραίτητο και να μετατραπούν τα επώνυμα στα ονόματα που τελειώνουν με καταλήξεις «-ος», «-ης» ή «-όπουλος».

Από την άλλη πλευρά, εξαφανίστηκαν όλα τα μακεδονικά ονόματα και σύμβολα από τις εκκλησίες, τα μνημεία, τα αρχαιολογικά έργα και από τα νεκροταφεία και σφετερίστηκαν και πυρπολήθηκαν όλα τα Μακεδονικά-Σλαβικά θρησκευτικά και λογοτεχνικά έργα. Τα Μακεδονικά απαγορεύτηκαν με αυστηρά μέτρα, δεν επιτρέπονταν να μιλιούνται ούτε στους γάμους, στις λειτουργίες και οι Μακεδόνιοι εξαναγκάστηκαν να μαθαίνουν την ελληνική γλώσσα. Εκείνοι που μιλούσαν Μακεδονικά δέχτηκαν μεγάλες καταπιέσεις, φυλακίστηκαν και εξορίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, αυτή η πολιτική όμως προκάλεσε να βελτιωθεί περισσότερο η εθνική συνείδηση των Μακεδόνων.

Ως αποτέλεσμα του Εμφυλίου Πολέμου που ξέσπασε στην Ελλάδα κατά τη διάρκειά του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και μετά, αυξήθηκαν τα μακελειά προς τους Μακεδόνιους του Αιγαίου. Στο δυτικό της Μακεδονίας του Αιγαίου σκοτώθηκαν 16.000 άτομα, βιάστηκαν 440 γυναίκες, 120 άτομα βασανίστηκαν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, εκατοντάδες άνθρωποι έπαθαν φρενοβλάβεια λόγω των βασανιστηρίων, πυρπολήθηκαν 1291 σπίτια, λεηλατήθηκαν 80 χωριά και χιλιάδες άνθρωποι εξαναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτιά τους. Αυτές οι καταπιέσεις έβαλαν ένα μεγάλο ποσό των Μακεδόνων του Αιγαίου να μεταναστεύσουν στις υπερπόντιες χώρες και ειδικά στον Καναδά, τις ΗΠΑ και στην Αυστραλία. Ο νόμος αρ. 3958 του 1959 προβλεπόταν την κατάσχεση των οικόπεδων εκείνων οι οποίοι δεν είναι «Έλληνες εκ γεννήσεως» και οι οποίοι εγκατέλειψαν την Ελλάδα και δεν έχουν γυρίσει πίσω τα τελευταία 5 χρόνια. οι Μακεδόνιοι του Αιγαίου επηρεάστηκαν περισσότερο απ’ όλους από το συγκεκριμένο νόμο. 

Όλες αυτές οι καταπιέσεις προκάλεσαν να ιδρύσουν οι Μακεδόνιοι του Αιγαίου έξω ή μέσα στην Ελλάδα ενώσεις με σκοπό να προστατέψουν και να ζωντανέψουν την εθνική ύπαρξή τους συσπειρώνοντας περισσότερο. Οι μη κυβερνητικές οργανώσεις όπως η Οργανωτική Επιτροπή του Κέντρου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Μακεδόνων, Κίνημα Ανθρωπίνων και Εθνικών Δικαιωμάτων για τους Μακεδόνιους της Μακεδονίας του Αιγαίου, Το Κέντρο Μακεδονικών Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ιδρύθηκαν τις δεκαετίες του ’80 μέσα στα σύνορα της Ελλάδας, όμως δεν αναγνωρίζονται επίσημα από την Ελληνική Κυβέρνηση. Οι οργανώσεις αυτές έχουν αρχίσει να δραστηριοποιούνται προκειμένου να αντισταθούν κάθε λογής καταπίεσης που ασκείται εναντίων των Μακεδόνων που ζούνε στην Ελλάδα και να αγωνιστούν για την χρησιμοποίηση των Μακεδονικών ελεύθερα στη εκπαίδευση, στις εκκλησίες και σε όλους τους τομείς της καθημερινής ζωής και για την ανάπτυξη της Μακεδονικής κοινωνίας
 


Πραγματικά, όλα τα σλαβικά-μακεδονικά νόμιμα ή παράνομα στοιχεία (που δεν αναγνωρίζεται η ύπαρξή τους από την Ελλάδα) που ζουν στη Μακεδονία του Αιγαίου βασικά είναι θεμιτά. Γιατί οι Μακεδονικές μειονότητες οι οποίες ζούνε στην Ελλάδα είναι υπήκοοι αυτής της χώρας και η Ελλάδα είναι ένα κράτος το οποίο έχει υπογράψει πολλά διεθνή έγγραφα και το οποίο έχει μια σειρά υποχρεώσεων προπαντός σαν μια χώρα της ΕΕ για τα δικαιώματα των μειονοτήτων και τα βασικά ανθρώπινα δικαιώματα το οποίο όμως δεν εκπληρώνει καμιά από αυτές.



Η Ελλάδα που πάντα παραβλέπει τα διεθνή έθιμα όχι μόνο διεκδικεί τον «Μεγάλο Αλέξανδρο Μακεδονικής καταγωγής» αλλά και δεν αναγνωρίζει ούτε το όνομα, ούτε το σύνταγμα, κι ούτε τη σημαία με κόκκινη βάση και με ήλιο της Βεργίνας με 16 ακτίνες. Όμως η Μακεδονία ως αποτέλεσμα των μεγάλων οικονομικών αποκλεισμών που επιβάλλει η Ελλάδα αναγκάστηκε να αλλάξει τη σημαία του και κάποια άρθρα από το σύνταγμά του. 

Η Ελλάδα που έχει ανησυχίες από το νεοσύστατο Μακεδονικό Κράτος λόγω της Μακεδονικής εθνικής μειονότητας η οποία βρίσκεται στα σύνορά του, πρώτα ακύρωσε τα πτυχία του Πανεπιστημίου Κiril Metodi που βρίσκεται στα Σκοπιά με το αιτιολογικό ότι η εκπαίδευση του συγκεκριμένου πανεπιστημίου γίνεται στα Μακεδονικά και ότι δεν υπάρχει μια τέτοια γλώσσα. 



Από την άλλη πλευρά η Ελλάδα δεν βρήκε την υποστήριξη που περίμενε ούτε από την Ευρωπαϊκή κοινή γνώμη ούτε από τις ΗΠΑ παρά όλες τις πρωτοβουλίες της και δημιουργήθηκε μια ατμόσφαιρα ακριβώς αντίθετα υπέρ της Μακεδονίας και κατά της Ελλάδας κι έτσι πρόσθετα τις προσπάθειες αναχαίτισης μεταφοράς υλικών και πετρελαίου που σε πρώτη φάση άρχισε να επιβάλλει σ’ αυτή τη χώρα, άρχισε να αναχαιτίζει και όλες τις εμπορικές δραστηριότητες εκτός από τα υλικά έκτακτης ανάγκης. Στα χρόνια του 1994-1995 η Ελλάδα επέβαλε ένας πολύ αυστηρός αποκλεισμός στη Μακεδονία και κατάργησε πρωταρχικά το σιδηρόδρομο Θεσσαλονίκης-Σκοπιών. Γι’ αυτό δημιουργήθηκαν σοβαρές δυσκολίες στη Μακεδονική οικονομία.

Δεν αγνοούνται οι Ελληνικές επιβολές στις μειονότητες που ζουν στην Ελλάδα η οποία έχει υπογράψει σημαντικές διεθνείς συμφωνίες στον τομέα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Σε πολλές εκθέσεις που έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα παρουσιάζεται ολοφάνερα αυτή η κατάσταση. Η Ελλάδα έχει κατακριθεί ρητά λόγω των διακριτικών και καταπιεστικών πολιτικών της στις Μακεδονικές και Τουρκικές μειονότητες σε εκθέσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων τις οποίες έχουν εκδώσει οι ΗΠΑ το 1990 και τα αλλεπάλληλα χρόνια, ενώ τις ίδιες φράσεις συναντιούνται στις ετήσιες εκθέσεις πολλών διεθνών οργανώσεων όπως οι Amnesty International, Helsinki Watch κτλ.



Στην Ελλάδα οι υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Μακεδόνων παρακολουθούνται συνεχώς και υφίστανται την καταπίεση. Ο Χρήστος Σιδηρόπουλος, ο Τάσος Βουλής, ο Νικοδήμος Τσαρκνίας, ο Πέτρος Δημητσής, ο Σταύρος Αναστασιάδης, ο Κωνσταντίνος Γώτσης και ο Σταύρος Σοβισλής έρχονται μπροστά των ανθρώπων οι οποίοι περνάνε σε πρώτο πλάνο ανάλογα με άλλους ακτιβιστές στη διεθνής κοινωνία μέσω των περιστατικών που έχουν μπλεχτεί. Για τις δικαστικές και κυβερνητικές πιέσεις και τους φυσικές ζημιές των δυνάμεων ασφάλειας που υφίστανται αυτοί οι άνθρωποι έχουν ετοιμαστεί εκθέσεις και αυτές έχουν ανακοινωθεί στη κοινή γνώμη.

Ένας από τους υποστηρικτές ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Μακεδόνων ο Σιδηρόπορτας αναφέρει ότι το 1913 αμέσως μετά την κατάληψη της Μακεδονίας του Αιγαίου, ο πατέρας του έπαθε μεγάλα βασανιστήρια με δικαιολογία πως έκανε συνεργασία με τους Κομμουνιστές μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο και ο παππούς του κρεμάστηκε από τη γλώσσα του από τους Έλληνες για να εκφοβηθεί ο Μακεδονικός λαός και να εμποδιστεί να πηγαίνουν τα παιδιά σε μακεδονικά σχολεία. Ο Σιδηρόπουλος κατηγορήθηκε στο δικαστήριο για πρώτη φορά το 1990 επειδή ήθελε να ιδρύσει το «Κέντρο Μακεδονικού Πολιτισμού» για τη διατήρηση της Μακεδονικής γλώσσας και του πολιτισμού και πάλι επειδή χρησιμοποίησε τον όρο ότι «Υπάρχει Μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα» στη συνεδρίαση Ανθρωπίνου Πλαισίου του ΕΣΣΑ που είχε συγκεντρωθεί τον Ιούνιο του 1990 στη Κοπεγχάγη. Επίσης έχει περιληφθεί μια είδηση-σχόλιο στο περιοδικό «The Times» της 22ης Αυγούστου του 1994 που έλεγε ότι «έναντι της απανθρωπιάς που υπέστη ο Σιδηρόπουλος πρέπει να του δοθεί το δίκαιο του ασύλου από την Αγγλία» 



Όσο για τον παπά, τον Νικοδήμο Τσαρκνία έναν από τους υποστηρικτές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων των Μακεδόνων, κι αυτός δέχθηκε πολύ μεγάλες καταπιέσεις και φυσικές επιθέσεις, πέρασε πολλά χρόνια στα δικαστήρια και ανακαλέστηκε με συκοφαντίες αν και δεν είχε καμιά δήλωση ή ζήτηση για το ότι πρέπει να αποσπαστεί η Μακεδονία του Αιγαίου από την Ελλάδα και ζητούσε μόνο τα βασικά τους δικαιώματα όπως την χρησιμοποίηση της Μακεδονικής γλώσσας, να κάνουν τις θρησκευτικές τελετές στη δική τους γλώσσα και να τραγουδήσουν τα εθνικά τους τραγούδια κτλ. Αυτές οι φυσικές επιθέσεις έχουν αποδειχθεί με πιστοποιητικά γιατρού και μεταφέρθηκαν στο προσκήνιο της δημοσιότητας των οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Στα χρόνια 1947-1948 περίπου 30.000 παιδιά από τα 2 έως 14 χρονών που είχαν απομακρυνθεί από την Ελλάδα για να προστατευτούν από τους επιθέσεις των Ελλήνων από τον Ερυθρό Σταυρό τώρα είναι περίπου στα 50 τους και δεν μπόρεσαν ακόμη να γυρίσουν τη πατρίδα τους στην Ελλάδα. Αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι δεν έχουν άδεια εισόδου στην Ελλάδα ούτε για μικρή διάρκεια έχουν οργανωθεί μεταξύ τους και ίδρυσαν έναν σύλλογο που ονομάζεται «Τhe Association of Refugee Children from Aegean Macedonia».

Τα στελέχη του προαναφερόμενου συλλόγου σχεδίασαν το 1998 μια τελετή μνήμης και συνάντησης για να επισκεφτούν τα μέρη που γεννήθηκαν με την ευκαιρία 50ης επετείου του 1948, αλλά επειδή ήξεραν τη στάση της Ελλάδας ήρθαν σε επαφή με την οργάνωση «Ιnternational Helsinki Federation of Human Rights» και της ζήτησαν βοήθεια. Μολονότι η συγκεκριμένη οργάνωση ήρθε σε επαφή με τον ίδιο τον υφυπουργό εξωτερικών τον Γ. Παπανδρέου και ζήτησε υποστήριξη και ανταποκρίθηκε θετικά από τον υφυπουργό, τελικά δεν άφησαν αυτούς τους ανθρώπους να μπουν μέσα απ’ τα σύνορα. Αυτό το περιστατικό φέρνει μαζί του και το ερώτημα πώς και σε ποιό βαθμό μπορεί κανείς να εμπιστεύεται την ελληνική γραφειοκρατία και τους πολιτικούς.



Η Ελλάδα δεν δίνει κανένα από τα δικαιώματα των Μακεδόνων του Αιγαίου όσον αφορά τις πολιτικές δραστηριότητες τους. Την 6η Σεπτεμβρίου του 1995 αντιδραστικέ αμέσως στην ίδρυση του Μακεδονικού μειονοτικού κόμματος που λέγεται «Vinojito-Ουράνιο τόξο» το οποίο ιδρύθηκε στη Φλώρινα και με την πρόκληση του Δημάρχου της Φλώρινας πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις στο κτίριο του κόμματος και κατεβάστηκε η ταμπέλα του.

Κατατέθηκε μήνυση έναντι των ιδρυτών του κόμματος του Βασίλη Ρωμά, του Κώστα Τασοπούλου, του Πέτρου Βασιλίδη και του Παύλου Βασκοπούλου με το σκεπτικό ότι «μιλάνε δημοσίως τη γλώσσα τους» και στη δίκη που πραγματοποιήθηκε τη 15 Σεπτεμβρίου του 1998 το Κόμμα Ουράνιου Τόξου αθωώθηκε μπροστά παρατηρητών των διεθνών οργανώσεων που συμμετείχαν στη δίκη με την ενημέρωση και την πρόσκληση των Μακεδόνων.

Ένας άλλος αγωνιστής εκδίκησης της μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα είναι μία πολιτική οργάνωση που λέγεται «Μακεδονικό Κίνημα για την ευημερία των Βαλκανίων» που έχει ιδρυθεί το 1989 στο Σοβότσκο (Αριδέα). Αυτό το κίνημα αν και συμμετείχε μαζί με το Ουράνιο Τόξο στις εκλογές του Ευρωπαϊκού κοινοβουλίου, μπόρεσε να έχει μόνο 7.263 ψήφους εξαιτίας των ανασχέσεων και των διαφόρων μέτρων που λάβανε οι Έλληνες με διοικητικά και δικαστικά μέσα.



Ολοκληρώθηκε στην Ελλάδα η δικαστική διαδικασία για το «Κέντρο Μακεδονικού Πολιτισμού» (Οίκος Πολιτισμού της Μακεδονίας) το οποίο ήθελε να ιδρύσει το 1990 η Μακεδονική μειονότητα, όμως δεν το μπορούσε λόγω της απόφασης του περιφερειακού δικαστηρίου της Φλώρινας και συνεπώς δεν βγήκε η άδεια. Στη συνέχεια οι ιδρυτές του Κέντρου μετέφεραν το θέμα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Στρασβούργου. Η δικαστική διαδικασία άρχισε την 24η Μαρτίου του 1998 και κατέληξε στο συμπέρασμα τη 10 Ιουνίου του 1998. Κατά συνέπεια η Ελλάδα καταδικάστηκε από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σύμφωνα με τις αποφάσεις της συνεδρίασης Ανθρωπίνου Πλαισίου του ΕΣΣΑ της Κοπεγχάγης με το 11ο άρθρο της Ευρωπαϊκής Συμφωνίας. Δυστυχώς η Αθήνα αντιστέκεται ακόμη με μια παράνομη στάση να δώσει άδεια στην εγκαινίαση του συγκεκριμένου κέντρου.

Είναι δυνατόν να συναντηθούν όλες αυτές οι επιβολές των Ελλήνων που αγνοούν τα ανθρώπινα δικαιώματα των Μακεδόνων του Αιγαίου στις ετήσιες εκθέσεις όλων των οργανώσεων ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ελπίζουμε ότι η Ελλάδα που είναι μία χώρα της ΕΕ θα σταματήσει να βλέπει σαν απειλή όλες τις μειονότητες που ζουν στην Ελλάδα και να αρχίσει να τους συμπεριφέρεται εν όψει των πολιτικών τους δικαιωμάτων που πρέπει να έχουν βασικά.

Βλάχικη Μειονοτητα 



Οι Βλάχοι οι οποίοι περιλαμβάνονται στα ντόπια στοιχεία της Βαλκανικής Χερσονήσου και θεωρούνται μία από τις παλιότερες ομάδες της περιοχής είναι κι αυτοί από τις μειονότητες που ζουν στην Ελλάδα αλλά και δεν έχουν ελληνική καταγωγή. Οι Βλάχοι είναι μια λατινογενής ομάδα που μιλάει Μακεδονικά-Ρουμανικά, εγκατεστημένη από πολύ παλιά στα Βαλκάνια και σήμερα είναι σκορπισμένη σε διάφορες χώρες με συνολικό αριθμό των 2.500.000. 

Οι Βλάχοι αυτοαποκαλούνται Ρουμάνοι και Αρωμάνοι, ενώ χαρακτηρίζονται από τους Έλληνες σαν Κουτσόβλαχοι ή Έλληνες που μιλάνε μια διαφορετική διάλεκτος αλλά και υποστηρίζεται ότι είναι από τούς Έλληνες που εκλατινίστηκαν στην εποχή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Στις πηγές της βλάχικης διασποράς αναφέρεται ότι ο αριθμός των Βλαχών που ζουν στην Ελλάδα αλλάζει από 250.000 μέχρι 1.200.000. Ενώ ο ένας από τους πρώην Έλληνες υπουργούς εξωτερικών και Άμυνας ο βλάχικης καταγωγής Ευάγγελος Αβέρωφ είχε δηλώσει ότι αυτός ο αριθμός είναι γύρω στους 150 με 200.000 μετά το 1948. 

Στην Ελλάδα χρησιμοποιείται 2 Βλάχικες γλώσσες που είναι Mογλένο-ρουμανικά και αρωμανικά (βλαχικά). Οι άνθρωποι που μιλάνε Mογλένο-ρουμανικά λέγονται Βλάχοι και κατά τον Winnifrith αυτή η ομάδα πραγματικά είναι το εκλατινισμένο τμήμα των Πετσενέγων και των Κουμάνων (Κιπτσάκων) Τούρκων 

Η εθνική βλάχικη μειονότητα της Ελλάδας είναι μια ομάδα που κατοικεί περισσότερο στις ορεινές περιοχές και στα οροπέδια και που ασχολείται με τη γεωργία, το επάγγελμα του βοσκού και το εμπόριο. Οι Βλάχοι ζούνε γύρω στη Πίνδο, τη Θεσσαλία, στα δυτικά και βόρεια τμήματα της Μακεδονίας του Αιγαίου, γύρω στο βουνό Βεργιών και στη περιοχή Μογλένα που βρίσκεται στο βόρειο της Θεσσαλονίκης.

Σύμφωνα με τον Wace και τον Thompson οι οποίοι είναι γνωστοί με τις έρευνες που έκαναν για τους Βράχους, αυτοί προέρχονται από ίδια καταγωγή με τους Ρουμάνους. Επίσης ο νομαδικός χαρακτήρας των Βλαχών, δηλαδή ένας χαρακτήρας που συμφωνούν όλοι οι ερευνητές ότι δεν αφήνει περιθώριο πιθανότητας καμιάς σύνδεσης κοινωνικοπολιτικά και ανθρωπολογικά με τους Έλληνες οι οποίοι επίμονα ισχυρίζονται ότι έχουν έναν ενδημικό πολιτισμικό χαρακτήρα εδώ και αιώνες. Ακόμα και ο Richard Clogg ο οποίος είναι γνωστός με τον φιλελληνικό του χαρακτήρα αναφέρεται ότι Οι Βλάχοι μιλάνε μια γλώσσα που μοιάζει πάρα πολύ με τα Ρουμανικά και ότι είναι μια σημαντική μειονότητα σήμερα στην Ελλάδα.

Το μεγαλύτερο ορόσημο της ιστορίας των Βλαχών είναι η μέρα που έχουν αναγνωριστεί σαν «έθνος» από το Οθωμανικό Κράτος. 

Μαζί με τις εκπαιδευτικές δραστηριότητες του βλάχικου ιερέα Μαργαρήτη που γεννήθηκε στη Πίνδος άρχισε ένα μεγάλο κίνημα συνειδητοποίησης στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα μεταξύ των Βλαχών. Η εκπαίδευση που ασκούσε ο Μαργαρήτης προς τους Βλαχιές νεαρούς και συγκεκριμένα στην εκμάθηση της βλάχικης γλώσσας και επίσης τα Ρουμανικά σχολεία που άρχισαν να μπαίνουν σε λειτουργία κατά στάδια στην περιοχή ξεσήκωσαν προπαντός το Ρωμαϊκό Ορθόδοξο Πατριαρχείο. Το Πατριαρχείο το οποίο έχει μια αναμφισβήτητη ηγεμονία πάνω στους Ορθόδοξους όλων των Βαλκανίων από αιώνες ενοχλήθηκε πολύ απ’ αυτές τις εξελίξεις και τις αντέδρασε. Ως εκ τούτου Ο Μαργαρήτης έφυγε για το Βουκουρέστι όπου συμμετείχε στη Μακεδονική-Ρουμανική Επιτροπή. Όμως αυτές οι εξελίξεις είχαν εμφανιστεί τα χρόνια που κυριαρχούσε η Οθωμανική Αυτοκρατορία στην περιοχή. Στο πλαίσιο αυτό 6 Βλάχοι εκπρόσωποι κα 2 ιερείς που ήρθανε στην Κωνσταντινούπολη το 1892 παραπονέθηκαν για τις δραστηριότητες και τις καταπιέσεις του Πατριαρχείου και ζήτησαν βοήθεια. Έτσι το Οθωμανικό Κράτος τους έδωσε τη δυνατότητα να κτίσουν τις δικές τους εκκλησίες και να κάνουν τις λειτουργίες τους στη γλώσσα τους. Ενώ οι Έλληνες ενοχλήθηκαν από αυτές τις εξελίξεις και απείλησαν τους Βλάχους ιερείς μέσω των συμμοριτών. Επιπλέον το Φεβρουάριο και το Μάρτιο του 1905 οι Έλληνες επιτέθηκαν τους Βλαχιές που ζούσαν στο χωριό Νίχοβαν της Φλώρινας και έσφαξαν 6 άτομα.



Οι Βλάχοι οι οποίοι αναγνωρίστηκαν από το Οθωμανικό Κράτος τη 22η Μάιου 1905, μπήκαν σε μία καινούρια περίοδο αποκτώντας επίσημα για πρώτη φορά στην ιστορία τους ίσα δικαιώματα, άρχισαν όχι μόνο να εκλέγουν τους ηγέτες τους αλλά και είχαν δικές τους εκκλησίες και σχολεία κα μπορούσαν να στέλνουν αντιπροσώπους και στο Οθωμανικό Κοινοβούλιο. Κατά την περίοδο μέχρι τους Βαλκανικούς πολέμους βρίσκονταν Βλάχοι βουλευτές στο εθνικό κοινοβόύλιο και ασκούσαν το καθήκον τους μαζί με τους αντιπροσώπους άλλων εθνών.

Όμως η αποδοχή των Βλαχών μέσα στο «εθνικό’ σύστημα σαν ένα ξεχωριστό στοιχείο, έγινε αιτία να αυξηθούν περισσότερο η επιθετικότητα των Ελληνικών συμμοριών, σκοτώθηκαν πολλοί Βλάχοι και πυρπολήθηκαν τα σπίτια τους και πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις στα σχολεία και στα χωριά των Βλαχών. 

Χάρη στις δυνατότητες αυτές που απόκτησαν, ο αριθμός των Βλαχικών δημοτικών σχολείων ανήλθε στους 114, ενώ ο αριθμός των λυκείων στους 4 και μπορούσαν να διατυπώσουν περίπου 20 εφημερίδες και περιοδικά στη γλώσσα τους μέχρι το 1912. 

Ο θούριος που έγραψε ο Βλαχιάς εθνικός ποιητής ο Κωνσταντίνος Μπελεμάτση εκείνη την εποχή χάρη στην αναγνώρισή τους σαν έθνος από τον σουλτάνο Abdull Hamit το Β’, ακόμα και σήμερα διατηρεί τη ζωντάνιά του.

Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι του 1912-1913 επηρέασαν τους Βλαχιές αρνητικά όπως και άλλες μειονότητες οι οποίες ζουν πάνω στα μέρη που έχασε την κυριαρχία του η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Σύμφωνα με τη συνθήκη του Βουκουρεστίου του 1913 η Ελλάδα αναγνώρισε τους Βλαχιές της Μακεδονίας του Αιγαίου σαν μειονότητα και στην αρχή τους έδωσε την άδεια για τα σχολεία και τις εκκλησίες τους. Ενώ δεν μπόρεσε να ολοκληρώσει την εθνική κάθαρση κατά των Μακεδόνων κι όμως δεν δίστασε να πάρει μέτρα που περιορίζουν την ομιλία της γλώσσας τους σε δημόσιους χώρους και τη περιφρονεί για να χάσει δύναμη η εθνική συνείδηση ανάμεσα των Βλαχών.

Με κρατική τρομοκρατία που κυριαρχούσε στην Ελλάδα κατά την περίοδο που περιλαμβάνει 2 πολέμους και ιδίως στη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά καταπιέστηκε στους Βλαχιές όπως στους Μακεδόνιους γα να μιλάνε ελληνικά κα έγιναν διακρίσεις μεταξύ των φοιτητών που πηγαίνουν στα Βλάχικα σχολεία και των άλλων που πηγαίνουν στα ελληνικά. 

Το δεύτερο μεγαλύτερο ορόσημο στην ιστορία των Βλαχών είναι η περίοδος του «Πριγκιπάτου της Πίνδου». Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου έχει εξασφαλιστεί η δυνατότητα για την ίδρυση του «Πριγκιπάτου της Πίνδου» εξαρτημένο από την Ιταλία στην ηγεσία του Αλκιβιάδη Διαμάνδη τον οποίο ήθελαν να αποκτήσουν για την υποστήριξη του «φασιστικού αγώνα» στην Ελλάδα υπό την κατάληψη της Ιταλίας. Ο Διαμάνδης ο οποίος είχε ανακηρυχθεί σαν πρίγκιπα αυτού του αυτονόμου σχηματισμού ήταν επίσης ο αρχηγός της στρατιωτικής δύναμης που λεγόταν «Ρουμανική Λεγεώνα» και το πριγκιπάτο περιλάμβανε την Ήπειρο αλλά και τη Μακεδονία και όλη τη Θεσσαλία. Όμως εξαιτίας της ήττας της Ιταλίας απέτυχε κι αυτή η πρωτοβουλία.



Ένα τμήμα των Βλαχών το οποίο θεωρεί τον εαυτό του διαφορετικό από τους Έλληνες, έχουν υποταχθεί σ’ ένα βαθμό την αφομοιωτική πολιτική της Ελλάδας, ακόμα και αφομοιώθηκαν. Αλλά εκείνοι που αντέδρασαν αποφασισμένοι, εγκατέλειψαν την Ελλάδα και μεταναστεύοντας στις υπερπόντιες χώρες όπως τις ΗΠΑ, την Αυστραλία δημιούργησαν μια Βλάχικοι διασπορά.

Η εθνική συνείδηση μεταξύ των Βλαχών που μετανάστευσαν είναι πιο δυνατή και αυτοί έχουν κρατήσει τις δεσμεύσεις τους μέσω των συλλόγων που ίδρυσαν. Μπορεί να παραδειγματιστούν «Ο Σύλλογος Farsarotul» που βρίσκεται στις ΗΠΑ και η «Ένωση Βλάχικης Γλώσσας και Πολιτισμού» που ιδρύθηκε στη ΓερμανίαFreiburg με τον Αρχηγό τον Βασίλη Μπάρμπα. Ενώ με τις πρωτοβουλίες του Μπάρμπα οι Ρουμανικές έδρες των πανεπιστημίων Mannheim και Freiburg υπέγραψαν ένα πρωτόκολλο και έτσι εξασφαλίστηκε η λειτουργία της «Διεθνούς Αρουμανικής Έδρας» τον Αύγουστο του 1986. Υπάρχουν περίπου 3000 Βλάχοι στη Γερμανία και οι οποίοι προσπαθούν να προστατέψουν και να ζωντανέψουν τη γλώσσα και τη ταυτότητα τους μέσω των σχηματισμών όπως την «Ένωση Βλάχικης Γλώσσας και Πολιτισμού» και το «Κέντρο Βλάχικών Ερευνών».

Εξάλλου το έγγραφο με τον τίτλο «The European Charter of Regional and Minority Languages» το οποίο έχει τεθεί σε ισχύ από την Επιτροπή των Βαλκανίων του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου το 1998 και έχει υπογραφεί και από την Ελλάδα εξασφαλίζει μια προστασία που περιλαμβάνει τη Βλάχικη γλώσσα Η πρωτοβουλία EBLUL (European Bureau for Lesser Used Languages) που προβλέπει την προστασία και τη ζωντάνια των σπανίως ομιλουμένων γλωσσών στην Ευρώπη μολονότι υποστηρίζεται από τη ΕΕ, δέχεται αντιδράσεις από την Ελλάδα που είναι μέλος της ΕΕ.

Όμως η Ελληνική προπαγάνδα που βρίσκει λύση για κάθε πρόβλημα βάζοντας τους Βλάχικους συλλόγους που ιδρύθηκαν με τη καθοδήγηση της να διοργανώνουν δραστηριότητες προσπαθεί να δημιουργήσει την εικόνα ότι οι Βλάχοι διατηρούν τη πολιτισμική ύπαρξή τους. Άλλωστε το γεγονός ότι οι δραστηριότητες πραγματοποιούνται στα Ελληνικά εμφανίζει ξεκάθαρα τα εικονικά σενάρια που ασκούνται.

Οι Έλληνες υπεύθυνοι που παραβλέπουν τις δραστηριότητες των υποτιθεμένων συλλόγων, δεν έδειξαν την ίδια ανεκτικότητα στον ηγέτη της Βλάχικής μειονότητας, τον Σωτήρη Μηλίτσα όταν προσπαθούσε να διανέμει έναν χάρτη που είχε ετοιμαστεί από την EBLUL το 1995 και έδειχνε τις «σπανίως ομιλούμενες γλώσσες στην Ευρώπη» Ο Μηλίτσας δέχθηκε επίθεση εξαιτίας της συγκεκριμένης πράξης του και καταδικάστηκε σε πρόστιμο 500.000 Δραχμών και σε φυλακή 15 μηνών. Εξάλλου και ο εκπρόσωπος του Greek Helsinki Monitor ο Π. Δήμητρας ο οποίος ενδιαφερόταν πολύ για το συγκεκριμένο θέμα δέχθηκε επίθεση σ’ ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα από έναν βουλευτή της ΝΔ. Ενώ ένας δυτικός διπλωμάτης ένιωσε την ανάγκη να πει: «Για να δούμε πότε θα φυλακίσουν και την ΕΕ», μετά το περιστατικό του Μηλίτσα που φυλακίστηκε επειδή ήθελε να διανέμει τον χάρτη τον οποίο είχε ετοιμάσει η EBLUL που υποστηρίζεται από την ΕΕ. 

Εν συνεπεία του γεγονότος ότι Ο Μπάρμπας, ένας από τους ηγέτες της Βλάχικης διασποράς της Γερμανίας ζήτησε υποστήριξη από το Ρομανικό Κοινοβούλιο και υπέβαλλε κάποιες εκθέσεις στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο το 1994, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο άρχισε να αντιμετωπίζει το Βλάχικο ζήτημα από το 1996. Συνεπώς έχει αποδεχθεί με ομοψηφία την 24η Ιουνίου του 1997 την έκθεση για τους Βλαχιές του Σπανού βουλευτή του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, του Luis Maria de Puig.

Ένα τέτοιο σημαντικό πρόβλημα που λαμβάνει χώρο στην επικαιρότητα των διαφόρων πλατφόρμων της ΕΕ δείχνει πόσο ασύμβατη είναι η Ελλάδα με τις αρχές ίδρυσης, λειτουργίας και άσκησης της ΕΕ. Αλλά όσο κι αν επιμένει η Ελλάδα να απαρνηθεί, φαίνεται ότι θα συνεχιστεί ο αγώνας εκδίκησης και διατήρησης πολιτισμού των Βλαχών οι οποίοι είναι από τις παλιότερες κοινότητες τόσο των Βαλκανίων όσο και της Ελλάδας που η ιστορία τους είναι 2000 χρονών.

Εβραϊκη Κοινότητα Ο ΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΜΟΣ ΤΗΝ ΠΕΡΙΟΔΟ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Τα χώματα στα οποία ζούσαν στην αρχή της ιστορίας τους οι Εβραίοι είναι η περιοχή όπου βρίσκεται σήμερα το Ισραηλινό κράτος και η αυτόνομη Ηγεσία του Παλαιστινίου. Ο ιστορικός ο Σολομών Γρεϊζελ αναφέρει ότι οι Εβραίοι έχουν αντισταθεί πολλά χρόνια τις επιθέσεις της Βαβυλώνας και των Περσών και γι’ αυτό έπαθαν μεγάλη ζημιά, αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη πατρίδα τους κι όμως δεν έχασαν ποτέ την προσωπικότητά τους. Σύμφωνα με τον Γρεϊζελ οι Εβραίοι γνώρισαν από δω και πέρα έναν καινούριο εχθρό, τους Έλληνες δηλαδή μετά από τους Βαβυλωνίους και τους Πέρσες.

Οι πρώτες αλληλεπιδράσεις των Ελλήνων και των Εβραίων άρχισαν με τις μεταναστεύσεις των Εβραίων με σκοπό να βρουν καλύτερη ευκαιρία για εμπόριο στα Ελληνικά πόλεις-κράτη.

Στη διάρκεια της ανεξαρτησίας της Ελλάδας από την Οθωμανικό Κράτος, οι Εβραίοι μαζί με τους Μουσουλμάνους γίνονταν στόχος των επιθέσεων των Ελλήνων ανταρτών. Σε τέτοια γεγονότα που άρχισαν να συμβαίνουν από το 2ο μισό του 18ου αιώνα οι Έλληνες αντάρτες και συμμορίτες έχουν ασκήσει συστηματικές επιθέσεις έναντι του Μουσουλμάνου και του Εβραίου πληθυσμού. Εν συνεπεία αυτών των δράσεων οι Εβραίοι της Χάλκης, της Θήβας και της Ναύπακτου έχουν εξοντωθεί ολοκληρωτικά.

Με την έναρξη της ελληνικής εξέγερσης σημειώθηκε μεγάλη αύξηση στις επιθέσεις κατά των Μουσουλμάνων και των Εβραίων. Οι Έλληνες που επιτέθηκαν στην Τριπόλιτσα της Πελοποννήσου το Σεπτέμβριο του 1821 πυρπόλησαν εξολοκλήρου στην πόλη που είχε 30.000 πληθυσμό και περιλάμβανε επίσης περίπου 8.000 Εβραίους μπόρεσαν να γλιτώσουν από αυτό το μακελειό μόνο ελάχιστοι από το 1\3 εκείνων που ζούσαν σ’ εκείνη την πόλη. Οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι σκοτώθηκαν χωρίς διάκριση από τους Έλληνες στη διάρκεια των επιθέσεων.

Το μακελειό Τριπόλιτσας είναι σαν συνέχεια τέτοιων δράσεων που άρχισαν στη Βλαχοβογδανία την άνοιξη του 1821. Οι Έλληνες της συγκεκριμένης περιοχής έχουν σφάξει εκατοντάδες εβραίους και Μουσουλμάνους μαζί με τους Βλαχιές. Ο αριθμός των Εβραίων που σκοτώθηκαν στην περιοχή είναι 1.200. Ενώ για όλη τη Πελοπόννησο αυτός ο αριθμός ανέρχεται στους 5.000. Ένας Άγγλος, ο John Hartley περιγράφει τη σφαγή: «Ανακατεύτηκε το Εβραϊκό αίμα με το Τούρκικο και κύλισε στους δρόμους της πόλης. Τα παιδιά του Ισαάκ και του Ισμαήλ έχουν υποταχτεί το ίδιο πεπρωμένο(...)»

Σ’ όλα τα μέρη όπου επεκτάθηκε η εξέγερση έχει ασκηθεί η ίδια πολιτική κάθαρσης, ενώ οι Μουσουλμάνοι και οι Εβραίοι που μπόρεσαν να σωθούν εξαναγκάστηκαν να φύγουν για την Οθωμανική Επικράτεια ή βάλθηκαν να εργάζονται σαν σκλάβοι-εργάτες στις περιοχές πού βρίσκονται στην Ελληνική κυριαρχία. Ο Γάλλος συγγραφέας ο Franηois Pouqeville ο οποίος ήταν στην περιοχή κατά τη διάρκεια της εξέγερσης περιγράφει τις παρατηρήσεις του για τη στάση των Ελλήνων έναντι των Μουσουλμάνων και Εβραίων στο βιβλίο του με τον τίτλο «Histoire de la Regeneration de la Grιce» ως ακολούθως:

«Οι Έλληνες που πολιόρκησαν την Βαρχωρία ζήτησαν να παραδοθούν οι Τούρκοι και οι Εβραίοι οι οποίοι τους βοήθησαν και τους είπαν ότι εφόσον υποταχτούν σ’ αυτή τη διαταγή θα τους χάριζαν τη ζωή τους. Ως εκ τούτου οι Τούρκοι και οι Εβραίοι παραδόθηκαν. Οι πιστοί της θρησκείας του Μούσα και του Μωαμέθ αιχμαλωτίστηκαν μαζί. Οι αιχμάλωτοι φόρεσαν βαμβακερές σκούφιες στο κεφάλι τους. Όλοι μαζί μεταφέρθηκαν στο νησί «Ανατολικό». Εκεί εξαναγκάστηκαν να κάνουν πολύ βαριές δουλειές.»

Κατά τη διάρκεια της εξέγερσης σε μερικές περιοχές εξοντώθηκαν ολόκληροι οι Εβραίοι. Για παράδειγμα Οι Εβραϊκές κοινότητες στη Σπάρτα, την Πάτρα, την Κόρινθο τη Μιστρά και την Αργό εξολοθρεύτηκαν. Ενώ εκείνοι που επέζησαν έφυγαν για τα νησιά της Ιόνιας με πρώτη την Κέρκυρα η οποία ήταν υπό την κυριαρχία των Άγγλων.

Ακόμα και μετά το τέλος της Ελληνικής εξέγερσης και της σύστασης του Βασιλείου της Ελλάδας όπου ενθρονίστηκε Ο Οττο ο 1ος ο Πρίγκιπας της Βαυαρίας οι Εβραίοι δεν μπόρεσαν να γλιτώσουν τις επιθέσεις των Ελλήνων. Μία από τις πιο συνταρακτικές ενέργειες που πραγματοποιήθηκαν έναντι των Εβραίων είναι το περιστατικό «Pacifico».

Παραδοσιακά ο Έλληνες κατά τη διάρκεια της Γιορτής της Πάσχα έφτιαχναν μια κούκλα του Ιουδαίου και την περιέφεραν στους δρόμους και την ίδια στιγμή ο λαός λιθοβόλαγε την κούκλα και μετά, την έκαιγαν. Την ίδια περίοδο πού και πού έκαναν επιθέσεις και στους Εβραίους και τις Εβραϊκές συνοικίες. Πριν από την Πάσχα του 1847, επειδή ο Άγγλος Βαρόνος Εβραϊκής καταγωγής ο Rotschild θα επισκεπτόταν την Αθήνα για θέματα δανεισμού, είχε ακυρωθεί η τελετή κούκλας. Ως εκ τούτου ο λαός φρένιασε και επιτέθηκε στο σπίτι του David Pacifico ο οποίος ήταν από τους Εβραίους του Σεφαρδίμ στην Αθήνα. Ο Pacifico που είχε Αγγλική υπηκοότητα σώζοντας παρά τρίχα τη ζωή του από τις επιθέσεις, προσέφυγε στο Αγγλικό Προξενείο. Η Αγγλική Κυβέρνηση ζήτησε επανειλημμένες φορές την αποζημίωση της ζημιάς που έπαθε η περιουσία του Pacifico. Επομένως το 1850 αποκλείστηκε το λιμάνι της Πειραιάς από τον Αγγλικό Στόλο, κι έτσι η Ελληνική Κυβέρνηση δέχθηκε να αποζημιώσει τον Εβραίο.

Την ώρα του περιστατικού Pacifico οι Εβραίοι της Αθήνας δεν είχαν χάσει τη ζωή τους, όμως το 1864 οι Εβραίοι που ζούσαν στα νησιά της Ιόνιας τα οποία είχαν προσάρτησε οι Έλληνες δεν ήταν τόσο τυχεροί όσο τους ομόθρησκούς τους στην Αθήνα. Ζούσαν στη Κέρκυρα οι 2000 και στη Ζάκυνθο μερικοί εκατοντάδες ιταλόφωνοι Εβραίοι. Οι Εβραίοι της Ιόνιας οι οποίοι την περίοδο του 1815-1864 που βρίσκονταν υπό την κυριαρχία της Αγγλίας δεν είχαν πολιτικά δικαιώματα όπως το δικαίωμα ψήφου και δημόσιες υπηρεσίες. Απέκτησαν αυτά τα δικαιώματα επί της φιλελεύθερης εξουσίας του Γεωργίου 1ου του βασιλιά της Ελλάδας Δανικής καταγωγής. Αλλά η μετριοπαθής στάση του Βασιλιά προς τους Εβραίους δημιούργησε αντιδράσεις ανάμεσά των Ορθόδοξων Ελλήνων που ζούσαν στα νησιά της Ιόνιας κα κυρίως στη Κέρκυρα. Ο ιστορικός αντισημιτισμός πού άλλωστε υπήρχε στην Ελληνική κοινωνία αναρριχήθηκε ξανά σ’ εκείνα τα νησιά από το 1870. Στις εφημερίδες «Περιπαίκτης», «Κώδωνας» και «Ρήγας ο Φεραίος» των οποίων ο ιδιοκτήτης ήταν ο Ιάκωβος Πολυλάς άρχισαν να λάβουν μέρος τα άρθρα που επέθεταν στην Εβραϊκή κοινότητα.

Στις 2 Απριλίου 1981 το πτώμα μιας νέας Εβραίας κοπέλας που λεγόταν Ρουβίνα Σάρδας βρέθηκε κοντά στη Συναγωγή της Κέρκυρας. Οι εφημερίδες του Πολυλά άρχισαν να διαδίδουν αμέσως ότι στην ουσία η κοπέλα ήταν Χριστιανή και οι Εβραίοι τη σκότωσαν για να χρησιμοποιήσουν το αίμα της στις λειτουργίες τους. Επομένως οι Ορθόδοξοι Έλληνες επιτέθηκαν στους Εβραίους και τις Εβραϊκές συνοικίες. Στις επιθέσεις που συνέχισαν όλη την περίοδο της Πάσχα σκοτώθηκαν πολλοί Εβραίοι. Όταν το κράτος αντιμετώπισε τα γεγονότα είχε περάσει μόλις ένα μήνα από τα πρώτα περιστατικά. Η Εβραϊκή κοινότητα της Ζακύνθου της οποίας ο πληθυσμός ήταν 271 πριν από τα γεγονότα, αποτελούταν από 30 άτομα μετά από τα γεγονότα. Συνεπώς μετανάστευσαν πολλοί Εβραίοι από τη Κέρκυρα και τη Ζάκυνθο προς τη δυτική Ευρώπη και το Οθωμανικό Κράτος. Με τα γεγονότα του 1891 η Ιόνια «καθαρίστηκε» σε μεγάλο βαθμό από τους Εβραίους. 

Το 1897, κατά τη διάρκεια της εξέγερσης των Ελλήνων στη Κρήτη αυτή τη φορά μερικοί εκατοντάδες Εβραίοι που ζούσαν στα Χανιά και στη Καντιά εξαναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στην Οθωμανική επικράτεια. Η οθωμανική εξουσία υποδέχθηκε αυτούς τους ανθρώπους με υψηλοφροσύνη όπως το έκανε εδώ και αιώνες και τους εγκατέστησε στη Σμύρνη.

Η κατάσταση των Εβραίων της Λάρισας, Τρικάλων, Βόλου και άλλων περιοχών της Ελλάδας δεν ήταν και τόσο καλή. Οι Εβραίοι που συχνά συκοφαντούνταν και κατηγορούνταν με συνεργασία με τους Τούρκους διώχθηκαν συστηματικά από τα χώματα όπου ζούσαν εδώ και αιώνες. Οι Εβραίοι εμπορικοί που αυτοσυντηρούνταν μεταφέροντας πράματα από μια πόλη στην άλλη αναγκάστηκαν να σταματήσουν τη δουλειά τους λόγω των επιθέσεων των Ελλήνων συμμοριτών. Παράλληλα με το Βαλκανικό Πόλεμο η πολιτική της Ελλάδας προς τους Εβραίους μπήκε σε μια καινούρια φάση. Αφού κατέλαβε η Ελλάδα τη Θεσσαλονίκη, τη Χίο, την Κρήτη, τα Ιωάννινα, την Καβάλα και τη Φλώρινα ο πληθυσμός των Εβραίων της Ελλάδας ανέβηκε από τις 10.000 μέχρι τις 100.000.

Πριν από 4 χρόνια από το Βαλκανικό Πόλεμο μια Ελληνική αντιπροσωπεία η οποία είχε αναλάβει την υλοποίηση της Μεγάλης Ιδέας το 1908 επισκέφτηκε τη Θεσσαλονίκη και έκανε παρατηρήσεις για την οικονομική και κοινωνική δομή της πόλης και καθόρισε χοντρικά την πολιτική που έπρεπε να ακολουθήσει η Ελλάδα σε περίπτωση μιας πιθανής κατάληψης. Κατά την έκθεση που ετοίμασε η αντιπροσωπεία οι Έλληνες δεν είχαν λόγο στην οικονομική ζωή της Θεσσαλονίκης. Ήταν απαραίτητη από την άποψη των Ελληνικών συμφερόντων η αντιστροφή της υφιστάμενης κατάστασης και να καθιστούν οι Έλληνες σαν αληθινοί κυρίαρχοι της πόλης. Η Θεσσαλονίκη έπρεπε να πάψει να είναι μια πόλη όπου κυριαρχούσαν οι Τούρκοι και οι Εβραίοι. Μετά την ετοιμασία της αναφερόμενης έκθεσης οι Ελληνικές αρχές άρχισαν να καταβάλλουν προσπάθεια για την κυριαρχία των Ελλήνων στην πόλη αντιστρέφοντας την κατάσταση. Προς αυτή την κατεύθυνση ιδρύθηκαν την ίδια περίοδο μερικές Ελληνικές τράπεζες στη Θεσσαλονίκη. Προωθήθηκαν οι προπαγάνδες για να μην πουληθούν τα αγροτικά προϊόντα που καλλιεργούνται από τους Έλληνες αγρότες στους Εβραίους μεσολαβητές.

Μία εφημερίδα που δημοσίευαν οι Έλληνες της Θεσσαλονίκης είχε εκδώσει άρθρα που υποστήριζαν ότι οι Έλληνες έπρεπε να αρχίσουν ένα οικονομικό πόλεμο κατά των Εβραίων. Ενώ οι Εβραίοι ίδρυσαν μια ένωση που λεγόταν «Club des Intimes» για να αντιμετωπίσουν αυτή τη κατευθυνόμενη από τους Έλληνες καμπάνια. Οι Τούρκοι διοικητές της πόλης με την ανησυχία ότι αυτή η ένταση που δημιουργήθηκε μεταξύ των 2 κοινοτήτων μπορεί να οδηγήσει σε μια σύγκρουση απαγόρευσαν τα δημοσιεύματα που παίρνουν ως στόχος τους Εβραίους. Πάντως, συνέχισε η ένταση μεταξύ 2 κοινοτήτων μέχρι την κατάληψη της Θεσσαλονίκης από τους Έλληνες το 1912.

Ο Έλληνες δεν έκρυβαν με κανέναν τρόπο ότι έψαχναν ευκαιρία για να εκδικηθούν τη Θεσσαλονίκη. Μια τέτοια ευκαιρία εμφανίστηκε το 1912. Μετά την έκρηξη του Βαλκανικού πολέμου, χάθηκε η ειρηνική και ασφαλής ατμόσφαιρα που υπήρχε στις Βαλκανικές χώρες και τη διαδέχθηκαν η φασιστική εθνικότητα και η θρησκευτική ανεπιείκεια. Η κοινότητα που έπαθε τη μεγαλύτερη ζημιά ήταν οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης. Γιατί αμέσως μετά την Ελληνική κατάληψη οι Έλληνες που αποτελούσαν το 1\3 του λαού της Θεσσαλονίκης είχαν επιχειρήσει τις ενέργειες βίας εναντίων των Εβραίων και των Τούρκων.

Την 27 Οκτωβρίου 1912 όποτε άρχιζε ο Ελληνικός στρατός να καταλαμβάνει τα προάστια της Θεσσαλονίκης, μια εφημερίδα που ονομαζόταν «Εμπρός» ανήγγειλε ότι οι Έλληνες Στρατιώτες δηλητηριάστηκαν από τα τρόφιμα και αυτό ήταν η συνωμοσία των Εβραίων. Αυτή η είδηση που εκδόθηκε δίχως καμιά ανάκριση ήταν αρκετή γα κινητοποιηθούν οι Έλληνες κατά των Εβραίων.

Τα πραγματικά γεγονότα άρχισαν αφού ο Ελληνικός Στρατός κατέληξε ολόκληρη την πόλη. Αμέσως μετά την παράδοση του Τούρκου αρχηγού της Θεσσαλονίκης ,του Ταχσίν Πασά στις 9 Νοεμβρίου 1912 πρώτα τα Ελληνικά Σώματα και μετά ο Βουλγαρικός στρατός μπήκαν στην πόλη. Οι ντόπιοι Έλληνες παρουσιάζοντας επ’ ευκαιρία ένα μεγάλο δείγμα φανατισμού άρχισαν να κάνουν επιθέσεις στις Τούρκικες και Εβραϊκές συνοικίες. Οι Ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις όχι μόνο δεν εμπόδισαν τις επιθέσεις αλλά και πολλές φορές έδρασαν μαζί με τους φανατικούς Έλληνες. Τα γεγονότα είχαν απολύτως ένα χαρακτήρα πογκρόμ. Βιάσανε περισσότερες από 50 γυναίκες. Λεηλάτησαν 400 μαγαζιά και 300 σπίτια. Εκείνοι που προσπαθούσαν να αντισταθούν τη λεηλασία σκοτώθηκαν.

Οι καταπιέσεις των ντόπιων Ελλήνων και του Ελληνικού Στρατού πήραν τόσο μεγάλες διαστάσεις που οι περισσότερες από τις περίφημες εφημερίδες της Ευρώπης εκδώσαν νέα και άρθρα για το θέμα και κάλεσαν της Ευρωπαϊκές Κυβέρνησης να σταματήσουν τις σφαγές. Η εφημερίδα «Times» της Αγγλίας έγραφε τα ακόλουθα:

«Σταματούν τους Τούρκους και τους Εβραίους σε κάθε δρόμο και τους κάνουν σωματική έρευνα απ’ την κορφή ως τα νύχια. Σφετερίζονται τα ρολόγια, οι τσάντες και ό, τι έχουν πολύτιμα. Ενώ ακόμα και σε μια πολύ μικρή αντίσταση ασκείται βία. Οι Έλληνες αξιωματικοί απέναντι των γεγονότων που γίνουν αυτόπτες μάρτυρες δεν υποβάλλονται σε κόπο να κάνουν κάτι για να σταματήσουν τους επιτιθέμενους Ελληνικός Τύπος κάνει δημοσιεύματα τα οποία βάζουν στο σημάδι τους Εβραίους και προκαλούν το λαό. Γι’ αυτό τον λόγο λεηλατούνται οι περιουσίες των Εβραίων και οι ίδιοι υφίστανται κακομεταχειρίσεις. Στη Θεσσαλονίκη ζουν περίπου 75.000 Εβραίοι οι οποίοι αποτελούν το μισό του πληθυσμού. Γι’ αυτό η πόλη έχει μια ξεχωριστή θέση ανάμεσα σε άλλες λιμενικές πόλεις του Ανατολικού Μεσογείου όπου γενικά ο Ελληνικός πληθυσμός είναι κυρίαρχος. Οι Εβραίοι πάντα είχαν γίνει πιστοί Οθωμανοί πολίτες και είχαν ζήσει πάντα μια απόλυτη θρησκευτική ανεξαρτησία.»

Επιπλέον και η εφημερίδα «Le Temps»της Γαλλίας αναφερόταν σε μια παρόμοια σκηνή:

«Πολλοί Εβραίοι έχουν υπέστη κακομεταχείριση και σφετερίστηκαν τα δικά τους πράματα. Λεηλατήθηκαν τα μαγαζιά και ζημιώθηκαν οι Συναγωγές.»

Ενώ η εφημερίδα η οποία ακολουθούσε από κοντά τα επεισόδια της Θεσσαλονίκης και τα δημοσίευε με όλες τις λεπτομέρειες τους ήταν «The Jewish Chronicle» την οποία δημοσίευαν στο Λονδίνο οι Εβραίοι της Αγγλίας. Η εν λόγω εφημερίδα στις εβδομαδιαίες εκθέσεις που ετοίμαζε από το 1913 περιέγραφε την ακόλουθη εικόνα:

«Συνεχίζονται οι λεηλασίες, οι σφετερισμοί και ανάλογες ενέργειες έναντι των Εβραίων της Θεσσαλονίκης. Οι Ελληνικές στρατιωτικές αρχές δεν καταβάλλουν καμιά προσπάθεια για να τα σταματήσουν.» (3 Ιανουαρίου 1913)

«Όλοι οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης συγκεντρώθηκαν στη κηδεία των 2 σκοτωμένων οι οποίοι έχασαν τη ζωή τους στη διάρκεια των ενεργειών λεηλασίας των Ελλήνων. Κατά τη διάρκεια της κηδείας όλοι οι Έλληνες και περισσότεροι από τους Μουσουλμάνους κατέβασαν τα ρολά των μαγαζιών τους. Δημιουργήθηκε μια τεράστια νεκρώσιμη πομπή 12.000 ατόμων. Οι Ελληνικές Αρχές έστησαν οδόφραγμα μπροστά της νεκρώσιμης πομπής. Ο φαντάροι υπό την αρχηγία του λοχαγού Αγχιάλου γέμισαν τα όπλα τους και ζήτησαν να διαλυθεί ο κόσμος. Κι όμως δεν μπόρεσαν να το καταφέρουν.» (10 Ιανουαρίου 1913)

«Από τότε που έχει καταληφθεί η πόλη από τους Έλληνες, δημιουργήθηκαν πολύ σημαντικές αλλαγές στη ζωή της φιλότιμης Εβραϊκής κοινότητας. Συνάντησαν μια τόσο μεγάλη καταστροφή και κακομοίρα όσο είχαν ζήσει στο παρελθόν οι Εβραίοι της Ρωσίας και της Ρουμανίας.» (24 Ιανουαρίου 1913) 

«Είναι ριζωμένος ένας μίσος και φθόνος στη καρδιά των Ελλήνων κατά των Εβραίων. Εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να βαστάξουμε τα τραγικά αποτελέσματα αυτών των αισθημάτων.» (24 Νοεμβρίου 1913) 

«Οι Εβραϊκές συνοικίες της Θεσσαλονίκης οι οποίες άλλοτε ευπορούσαν, τώρα φαίνονται σαν ερείπια. Οι μαζικές μεταναστεύσεις των Εβραίων από την πόλη συνεχίζονται. Δεν είναι δυνατόν να εμφανιστεί ούτε μια ψίχουλα ελπίδας. Όλες οι υποψίες συγκεντρώνονται πάνω στους καινούριους κατακτητές της πόλης για το πώς έγινε αυτή η κατάσταση.» (29 Μάιου 1914)

«Η καμπάνια του Ελληνικού Τύπου που παίρνει ως στόχος τους Εβραίους συνεχίζεται χωρίς διακοπή.» (17 Ιουλίου 1914)

Τα επεισόδια που έγιναν κατά τη διάρκεια της κατοχής προκάλεσαν τις διεθνείς αντιδράσεις από τους Εβραϊκές κοινότητες άλλων χωρών. Μια επιτροπή την οποία συγκρότησαν από κοινού το Anglo-Jewish Association και German Hilfverein και με τη συμμετοχή των Paul Nathan, Elkan Adler και Bernard Kahn διαπίστωσαν επί τόπου την κατάσταση των Εβραίων επισκέπτοντας την περιοχή τον Ιανουάριο του 1913.

Η επιτροπή στην έκθεσή της ανέφερε ότι η κατάσταση στις περιοχές υπό την κατάληψη της Ελλάδας και κυρίως στη Θεσσαλονίκη είναι πολύ χειρότερη σε σύγκριση με τις περιοχές τις οποίες έχουν υπό τον έλεγχό τους οι Σέρβοι και οι Βούλγαροι.

Εξάλλου American Jewish Committee υπό την προεδρία του Lois Marshall ζήτησε την επέμβαση της Αμερικανικής Κυβέρνησης για την προστασία των δικαιωμάτων των Εβραίων της Τουρκικής επικράτειας μετά την κατοχή κι ενώ Ο διεθνής πρόεδρος του Β’nai B’rith ο Αδόλφο Κράους στην επιστολή που έστειλε προς τον υπουργό εξωτερικών τον Knox ζήτησε να διαμαρτυρηθεί η Αθήνα λόγω της απανθρωπιάς που ασκεί στη Θεσσαλονίκη.

Μετά την κατοχή έγινε όλο και πιο αυστηρή η στάση του Ελληνικού Τύπου κατά των Εβραίων. Συνεχώς λάμβαναν μέρος στον Ελληνικό Τύπο τα νέα τα οποία κατηγορούσαν τους Εβραίους ότι έκαναν συνεργασία με τους Τούρκους και τους κατηγορούσαν με προδοσία. Κυρίως η αντισημιτική στάση της εφημερίδας «Εμπρός» είναι εντυπωσιακή. Η «Εμπρός» είχε κατηγορήσει τους Εβραίους που δεν αντιμετώπισαν τον ερχομό του Ελληνικού Στρατού με πολύ ενθουσιασμό και δε κρέμασαν τα ελληνικά σημαία στα σπίτιά τους. 

Εν συνεπεία του γεγονότος ότι οι καταπιέσεις των Ελλήνων έναντι των Εβραίων αντήχησε σε μεγάλο βαθμό, κάποια μεγάλα κράτη έκαναν διαπραγματεύσεις με την Ελληνική Κυβέρνηση και ζήτησαν να σταματήσει η συγκεκριμένη κατάσταση. Επίσης τα εν λόγω κράτη δήλωσαν στην Ελληνική κυβέρνηση ότι ενοχλήθηκαν από την ίδια κατάσταση και τα ξένα προξενεία που βρίσκονται στην πόλη και έδωσαν τελεσίγραφο για το εάν δεν εξασφαλίσουν την τάξη στην πόλη σε 24 ώρες θα το έκαναν οι ίδιοι μαζί με τους δικούς τους στρατιώτες κι αυτό ανησύχησε πολύ τους Έλληνες.

Οι Έλληνες που συνειδητοποιήθηκαν ότι αυξάνονταν όλο και περισσότερο ο αντιδράσεις εναντίων τους, έστω κι αν τυπικά αναγκάστηκαν να ηρεμήσουν. Η Κυβέρνηση Βενιζέλου κάνοντας αμέσως δηλώσεις έλαβε κάποια μέτρα για να αντιμετωπίσει τις ενέργειες κατά των Εβραίων. Εξάλλου απελευθερώθηκαν και οι Εβραίοι αιχμάλωτοι και εκείνοι που κρατούνταν σε φυλακές χωρίς λόγο.

Η Ελληνική Κυβέρνηση που είχε κινητοποιηθεί και είχε αναγκαστεί να πάρει μέτρα λόγω των διεθνών επιβολών κατάφερε να απομακρύνει τις ανησυχίες μήπως συνεχίσουν οι περιπτώσεις βίας που είχαν αυξηθεί την περίοδο πού ακολούθησε την κατοχή. Μάλιστα η ζήτηση της Κεντρικής Σιωνιστικής Επιτροπής (Central Zionist Committee) να εκπροσωπεί σε διεθνής χώρο τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης αποσύρθηκε ως αποτέλεσμα της συγκεκριμένης στάσης της Ελληνικής Κυβέρνησης. Η Εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης βρήκε την ευκαιρία να δοκιμάσει την αξιοπιστία της Κυβέρνησης Βενιζέλου κατά τη διάρκεια του Βαλκανικού Πολέμου και του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και υπό εκείνες τις συνθήκες έχει αντιληφθεί ότι δεν έχει μια καλύτερη επιλογή παρά να ζήσει εξαρτημένη από την Ελληνική διοίκηση.

Την περίοδο του 1912-1919 η Ελλάδα διατήρησε μια μετριοπαθής πολιτική στους Εβραίους και προσπάθησε να αποκτά τους Εβραίους οι οποίοι κυριαρχούσαν τη κοινωνική, οικονομική, πολιτισμική και βιομηχανική ζωή της Θεσσαλονίκης. Οι 70.000-75.000 Εβραίοι που κατοικούσαν στη Θεσσαλονίκη και σε γύρω περιοχές αποτελούσαν τις κοινωνικές, οικονομικές και πολιτικές δυναμικές της περιοχής. Στην αρχή οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης οι οποίοι δεν αρνήθηκαν την υποτιθέμενη πρόταση συμβιβασμού των Ελλήνων αντιλήφθηκαν με τον καιρό ότι μια τέτοια ενσωμάτωση θα μπορούσε να ήταν εναντίων τους. Η Ελληνική κυριαρχία στη Θεσσαλονίκη σήμαινε την απομόνωση των Εβραίων από τα Βαλκάνια. Από την άλλη μια τέτοια περίπτωση σήμαινε το συστηματικό εξελληνισμό της Θεσσαλονίκης και έτσι την απομόνωση του Εβραϊκού πολιτισμού και την Εβραϊκή προσωπικότητα.

Την περίοδο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου η σημαντικότερη εξέλιξη που έγινε στη Θεσσαλονίκη είναι η πυρκαγιά η οποία έκαψε όλες τις Εβραϊκές κα Μουσουλμανικές συνοικίες της πόλης σε λίγες ώρες στις 5 Αυγούστου του 1917. Στη πυρκαγιά που καταστράφηκαν και τα εμπορικά κέντρα της πόλης, 52.000 Εβραίοι και 11.000 Τούρκοι έχασαν τα σπίτια και τα μαγαζιά τους. Δεν έχει αποσαφηνιστεί γιατί άρχισε η πυρκαγιά και πώς και τόσο γρήγορα επεκτάθηκε.

Σ’ ένα σχόλιο που είχε δημοσιευτεί στην εφημερίδα «Νew York Times» δύο χρόνια μετά από τη πυρκαγιά αναφερόταν ότι, «Η κυβέρνηση ποτέ δεν έχει κάνει μια ικανοποιητική αποκάλυψη. Σε μια εφημερίδα της Αθήνας που έχει μια φιλελεύθερη τάση λάμβαναν χώρο τα νέα που αντηχούσαν τη χαρά για την πυρκαγιά και την καταστροφή του αρχαίου γκέτο της Μακεδονίας κι έτσι φυσικά οι Θεσσαλονικιοί συγκέντρωσαν τις υποψίες τους προς αυτή την κατεύθυνση.»

Ό,τι κι αν ήταν η αιτία της πυρκαγιάς οι εξελίξεις μετά από την πυρκαγιά δείχνουν ότι το γεγονός εξασφάλιζε κάποια πλεονεκτήματα στους Έλληνες κι όχι στους Εβραίους. Μια ’βδομάδα μετά από την πυρκαγιά η κυβέρνηση κρατικοποίησε όλα τα μέρη που καταστράφηκαν και ετοίμασε ένα σχέδιο για την ανοικοδόμηση της πόλης. Όμως με την ανοικοδόμηση καινούριων κτηρίων στα πλαίσια του σχεδίου αυτού, οι Εβραίοι και οι Μουσουλμάνοι οι οποίοι είχαν πάθει ζημιές από την πυρκαγιά δεν μπόρεσαν να έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους Έλληνες και απομονώθηκαν από τη Θεσσαλονίκη. Οι διαδικασίες των Εβραίων οι οποίοι ήθελαν να οικοδομήσουν τις δικές τους συνοικίες επιβραδύνονταν επίτηδες από την κυβέρνηση. Κι έτσι όλα αυτά προκάλεσαν την κλιμάκωση της έντασης ανάμεσά της κυβέρνησης και των Εβραίων.

Παράλληλα με την κατάληψη της Θεσσαλονίκης στο Βαλκανικό Πόλεμο επιτάχυνε και η διαδικασία εξελληνισμού και κορυφώθηκε με την πυρκαγιά του 1917. Όμως μια τέτοια διαδικασία που θα μπορούσε να ολοκληρωθεί κυριολεκτικά στη δεκαετία του ’30 οδήγησε πολλούς Εβραίους και Μουσουλμάνους να εγκαταλείψουν την πόλη και να μεταναστεύσουν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία και αργότερα στην Τουρκία.

Η ΠΕΡΙΟΔΟΣ 1919-1945 

Παράλληλα με τον φασισμό που βρισκόταν σε ακμή στην Ιταλία και τη Γερμανία, άρχισε να κλιμακώνεται και οι καταπιέσεις και οι διακρίσεις κατά των Εβραίων που ζούσαν στα Βαλκάνια. Οι αντισημιτικές ενέργειες οι οποίες είχαν εξαπλωθεί σε μικρό χρονικό διάστημα βρήκε οπαδούς και στην Ελλάδα όπου διαδραματίζονται από παλιά τα πιο συγκλονιστικά δείγματα της Εβραϊκής εναντιότητας. Από την κατάληψη της Θεσσαλονίκης όπου ζούσαν μαζικά οι Εβραίοι, αυξήθηκε η πολιτική εξελληνισμού μετά από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ειδικά μετά τη «Μικρασιατική Καταστροφή» που έζησε η Ελλάδα.


Η ήδη δυσμενείς συνθήκες των Εβραίων της Ελλάδας, έγιναν πιο άσχημες από το 1923, με την εγκατάσταση πολλών Ελλήνων της Τουρκίας στην Ελλάδα στα πλαίσια της συνθήκης «Ανταλλαγής Πληθυσμού» που υπεγράφη μεταξύ των Τούρκων και των Ελλήνων. Γιατί εκείνος ο πληθυσμός έγινε γείτονας στους Εβραίους εγκαθιστώντας σε συνοικίες όπου κατοικούσαν οι Τούρκοι οι οποίοι είχαν υποστεί σε ανταλλαγή πληθυσμού. Ο αριθμός των Ελλήνων που ήρθανε μ’ αυτό τον τρόπο στη Θεσσαλονίκη ήταν πάνω από 100.000 κι έτσι αυτή η κατάσταση ισοπέδωσε την κατανομή πληθυσμού. Οι Εβραίοι πού έχουν μια ασυναγώνιστη θέση εδώ κι αιώνες στον τομέα του εμπορίου και των χειροτεχνιών άρχισαν να καθυστερούν επειδή οι καινούριοι κάτοικοι της χώρας δραστηριοποιούνταν σε ίδιους τομείς με την προώθηση της κυβέρνησης.

Η περίοδος στη διάρκεια της οποίας είχαν εγκατασταθεί οι ερχόμενοι από την Ανατολή συνέπιπτε με τα χρόνια που η Ελλάδα προσπαθούσε να επουλώσει τις πληγές της μεγάλης ήττας που έζησε απέναντί της Τουρκίας. Εκείνοι που έψαχναν δικαιολογία για την αποτυχία της χώρας, άρχισαν πολύ συχνά να κατηγορούν και τους Εβραίους οι οποίοι πολεμούσαν μαζί με τους Τούρκους στην Ανατολική αντίσταση. Επηρεάστηκαν αρνητικά και οι Εβραίοι της Θεσσαλονίκης από αυτές τις κατηγορίες. Κυρίως οι αντισημιτικές καμπάνιες που άρχισαν οι εφημερίδες «Μακεδονίας» και της «ταχυδρόμου» οδήγησαν να τεντωθούν οι σχέσεις μεταξύ των Ελλήνων, των νεοεισερχομένων μεταναστών και των Εβραίων.

Μέσα στην ατμόσφαιρα αυτή, ο αντισημιτικός λόγος τον οποίο ηγούταν το φιλελεύθερο Κόμμα που εξουσίαζε στην Ελλάδα την περίοδο από το 1924 μέχρι το 1936 έγινε αιτία της χειροτέρεψης όλο και περισσότερο των συνθηκών ζωής των Εβραίων της Ελλάδας. Οι αλλεπάλληλες αποφάσεις της Ελληνικής Κυβέρνησης έχουν δημιουργήσει το αποτέλεσμα ότι οι Εβραίοι απομονώθηκαν από την οικονομική ζωή. Η αύξηση των δασμών που εφαρμόζονται στα εμπορεύματα που εισάγονταν από το εξωτερικό έχει περιορίσει τη δυνατότητα διασυνοριακού εμπορίου των Εβραίων. Με τη ρύθμιση η οποία προέβλεπε μόνο τα Σάββατα την έκθεση των πραματειών σε αγορές, οι Εβραίοι επειδή απαγορεύεται να δουλεύουν τα Σάββατα που είναι η ιερή τους ημέρα, απομονώθηκαν από τον τομέα αυτό. Η μεροληψία της Κυβέρνησης υπέρ των Ορθοδόξων Ελλήνων στη διανομή άδειας λειτουργίας αποτελούσε ένα άλλο χτύπημα στους Εβραίους. Τελικά με την εγκατάσταση των μεταφορών ναυτιλίας από την Πειραιά στη Θεσσαλονίκη έχασαν τη διοίκηση επιχείρησης του λιμανιού της Θεσσαλονίκης την οποία είχαν αδιάκοπα 400 χρόνια στη διάθεσή τους.

Ύστερα από την μείωση της οικονομικής δύναμης η οποία αποτελούσε το βασικό άξονα της Εβραϊκής Κοινότητας η Ελληνική Κυβέρνηση άρχισε να πάρει ως στόχος τα εκπαιδευτικά ιδρύματα των Εβραίων. Πολλά ξένα εκπαιδευτικά ιδρύματα τα οποία δραστηριοποιούνταν για Εβραίους φοιτητές και το μεγαλύτερό τους ποσό αποτελούσαν τα Γαλλικά σχολεία έκλεισαν. Εξάλλου, απαγορεύτηκε σε δημοτικά σχολεία να γίνεται εκπαίδευση σε μια άλλη γλώσσα εκτός από την Ελληνική. Οι Εβραίοι που δεν χρησιμοποιούσαν καθόλου τα Ελληνικά στη καθημερινή τους ζωή, εξαναγκάστηκαν σε πρώτη φάση να μιλάνε Ελληνικά, ενώ μακροπροθέσμως καταδικάστηκαν να ξεχνούν τα Εβραϊκά πού μιλούσαν.

Όσο για την πολιτική, η Ελληνική Κυβέρνηση του Βενιζέλου βάζοντας τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης και τους Τούρκους της Δυτικής Θράκης σε ξεχωριστές εκλογικές περιφέρειες, έχει εμποδίσει την πολιτική ενδυνάμωση των μειονοτήτων και την αποστολή αντιπροσώπων τους στο κοινοβούλιο και την ενεργά αντιπολίτευση τους. 

Κάποια στοιχεία που ενθαρρύνθηκαν με την αντισημιτική πολιτική του Βενιζέλου, διοργάνωσαν μια μεγάλη διαδήλωση για μια χαριστική βολή στους Εβραίους της Θεσσαλονίκης στις 29 Ιουνίου 1931. 2000 Έλληνες διαδηλωτές απευθύνοντας στη συνοικία «Campbell» όπου κατοικούσαν 220 Εβραίοι οικογένειες άρχισαν να κάνουν επιθέσεις στους Εβραίους και στα δικά τους κτήρια. Κατά τιη διάρκεια των επιθέσεων πληγώθηκαν εκατοντάδες Εβραίοι. Όμως ο κόσμος ο οποίος είχε σκοπό να καταστρέψει εξολοκλήρου τη συνοικία πυρπόλησε πολλά κτήρια ανάμεσά τους ήταν και Συναγωγές, σχολεία, το κέντρο της κοινότητας και οι κατοικίες του γιατρού και του χαχάμη. Η πυρκαγιά κατάκαψε ολάκερα την αιώνια Εβραϊκή συνοικία.

Η Ελληνική Αστυνομία που δεν έκανε καμιά ενέργεια ώσπου να σταχτιάσει η πυρκαγιά δεν μπόρεσε να συλλάβει τους δράστες του επιτηδείου και τους αρχηγούς που κατεύθυναν τον πληθυσμό. Όμως η «Εθνική Ένωση της Ελλάδας» υπό την αρχηγεία του Κοσμήδη και του Χαριτοπούλου η οποία είχε πραγματοποιήσει αντισημιτικές δράσεις στην περιοχή την ίδια περίοδο και είχε διανέμει φυλλάδια κατά των Εβραίων μπορούσε να θεωρηθεί σαν απόδειξη ότι τα επεισόδια είχαν σχεδιαστεί και πραγματοποιηθεί από την αναφερόμενη οργάνωση. Πάντως κανένα μέλος της οργάνωσης δεν έχει συλληφθεί.

Η δράση πογκρόμ η οποία πραγματοποιήθηκε στη «Campbell» ήτανε ούτε η πρώτη κι ούτε η τελευταία επίθεση την οποία είχαν δεχθεί οι Εβραίοι της Ελλάδας και συγκεκριμένα της Θεσσαλονίκης. Αλλά η συστηματική της διοργάνωση, η άσκησή της με ταχείς ρυθμούς και το σημαντικότερο η αδράνεια των κρατικών δυνάμεων κατά τη διάρκεια του επεισοδίου και μετά, προμηνούσε άλλα επεισόδια που θα πραγματοποιούνταν στο μέλλον. Ως εκ τούτου πολύ σύντωμα, το Ιούλιο του 1931 πυροδοτήθηκε μια Συναγωγή στη συνοικία Χαριλάου της Θεσσαλονίκης και το ακολούθησε μια άλλη επίθεση μιας ομάδας Ελλήνων εναντίων των Εβραίων Σεφαρδίμ στη συνοικία αριθμού 15. Επειδή τα αντισημιτικά περιστατικά δημιούργησαν αντιδράσεις σε άλλες χώρες, η Ελληνική Κυβέρνηση έλαβε κάποια εικονικά μέτρα όπως κι το 1931. Εκείνοι που επιτέθηκαν τις Εβραϊκές συνοικίες δικάστηκαν. Όμως η απελευθέρωση όλων εκείνων των ανθρώπων παρουσίασε σε πιο βαθμό ειλικρινά ήταν τα μέτρα. 

Η κυβέρνηση παρουσίασε πολύ περισσότερο την ανειλικρίνειά των μέτρων πού έλαβε σφετερίζοντας τα γράμματα τα οποία στέλνουν στο εξωτερικό οι Εβραίοι της Ελλάδας. Έτσι προσπαθούσαν να εμποδίσουν τη δημοσιοποίηση σε ξένη κοινή γνώμη των διαστάσεων των καταπιέσεων κατά των Εβραίων.

Το 1936 άρχισε μια καινούρια περίοδος στην Ελλάδα με την απομάκρυνση του Βενιζέλου από την εξουσία, την κατάργηση της δημοκρατίας, την ενθρόνιση Γεωργίου Β’ και με την ανασύσταση του μοναρχικού πολιτεύματος. Τη συγκεκριμένη περίοδο οι Εβραίοι οι οποίοι δέχονταν πολλές επιθέσεις επί της εξουσίας του Βενιζέλου πέτυχαν σχετικά καλύτερες συνθήκες διαβίωσης. Όμως αμέσως μετά την έκρηξη του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου άνοιξε μια από τις πιο οδυνηρές σελίδες της ιστορίας για τους Εβραίους της Ελλάδας.

Όταν εμφανίζονταν οι εξελίξεις οι οποίες οδήγησαν στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, οι φασίστες άρχισαν να αποκτούν δύναμη στην Ελλάδα όπως και σε μεγάλο τμήμα της Ευρώπης. Ο πρώτος στόχος του ανοδικού φασισμού ήταν οι Εβραίοι. Η περίοδος από το 1939 μέχρι το 1941 πέρασε με καταπιέσεις των ντόπιων φασιστών κατά των Εβραίων. Πάντως ουσιαστικά οι αρνητικές περιπτώσεις άρχισαν με την κατοχή της Ελλάδας από τους Γερμανούς.

Αμέσως μετά την πολιορκία της Θεσσαλονίκης οι Γερμανοί κατάργησαν όλες της εφημερίδες που δημοσίευαν οι Εβραίοι. Διαλύθηκαν οι οργανώσεις τις οποίες είχαν ιδρύσει οι ρεπουμπλικάνοι Εβραίοι. Οι 56.000 Εβραίοι της Θεσσαλονίκης οι οποίοι αποτελούσαν το 1\4 του Εβραϊκού πληθυσμού ολόκληρης της Ελλάδας αντιμετώπισαν τη βαρβαρότητα των Γερμανών στρατιωτών και των Ελλήνων συνεργατών τους. Ηγούταν ο Πρωθυπουργός ο Ιωάννης Ράλλης τους ναζιστές Έλληνες συνεργάτες.

Στις 11 Ιουλίου 1942 ο αρχηγός των σωμάτων κατοχής ο General von Krenzki διέταξε να συμμαζευτούν όλοι οι Εβραίοι άνδρες της Θεσσαλονίκης στο κέντρο της πόλης δήθεν για να τους διανέμουν κάρτες εργασίας. Ενώ εκείνη τη μέρα απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ οι 10.000 Εβραίοι χτυπήθηκαν από τους Γερμανούς στρατιώτες. Την άλλη μέρα στάλθηκαν στη βαλτώδης περιοχή που βρισκόταν στο δυτικό της πόλης. Εκεί οι περισσότεροι έπαθαν ελονοσία. 

Τον Φεβρουάριο του 1943 αφού οι ναζιστές αξιωματικοί ανέλαβαν την διοίκηση των κατεχομένων από τους Γερμανούς περιοχών, άρχισαν να στέλνουν τους Εβραίους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Οι Έλληνες συνεργάτες των Γερμανών ήταν πολύ ικανοποιημένη με συγκεκριμένη κατάσταση. Ιδιαιτέρως θεωρούσαν ικανοποιητικό το ότι τα μέρη τα οποία είχαν αδειάσει οι Εβραίοι, δόθηκαν από τους Γερμανούς στους Έλληνες. Το μεγάλο Εβραϊκό νεκροταφείο δόθηκε στη διάθεση του Δήμου της Θεσσαλονίκης με αφορμή ότι θα μεγάλωναν το πανεπιστήμιο. Μέσα σε λίγο καιρό οι Έλληνες κατέστρεψαν εκείνο το νεκροταφείο. Έσπασαν τους ταφόπετρες. Κάποια από τις ταφόπετρες χρησιμοποιήθηκαν ως υλικά οικοδομών. Καθώς και σήμερα σε πλάκες τις εκκλησίας Αγίου Δημητρίου είναι δυνατόν να δει κανείς τις Εβραϊκές ταφόπετρες που έχουν απομείνει από εκείνη την εποχή. Όχι μόνο το νεκροταφείο, αλλά και τα σπίτια, τα μαγαζιά και οι Συναγωγές παραχωρήθηκαν στους Έλληνες. Οι Έλληνες κατοικούσαν στα σπίτια και μαγαζιά, ενώ έκαναν ζημιές στα κτήρια σχολείων, Συναγωγών, βιβλιοθηκών κτλ. Γι’ αυτό όταν τελείωσε ο πόλεμος μόνο μια από τις 30 Συναγωγές είχε μείνει όρθια.

Ένας κατάλογος που δείχνει ότι το 87% από 77.377 Εβραίους που ζούσαν σ’ όλη την Ελλάδα παραδόθηκαν στους Γερμανούς πριν από το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παρουσιάζει την πραγματική διάσταση του γεγονότος. Ο κατάλογος περιλαμβανόταν στο βιβλίο που είχε βρεθεί τυχαία σ’ ένα βιβλιοπωλείο της Αθήνας και το οποίο έγραψε ο Καθηγητής ο Πολύχρονης Κ. Ενεπεκίδης το 1969 και είχε σαν τίτλο «ο Διωγμός των Εβραίων από την Ελλάδα, βασισμένα στα μυστικά έγραφα των Ναζιστών» 

Αναφερόμενα στα Γερμανικά έγγραφα περιλαμβάνεται στο συγκεκριμένο βιβλίο ότι «οι περιουσίες των Εβραίων της Ελλάδας μεταβιβάστηκαν στο Ελληνικό κράτος από την επιτροπή διαχείρισης των Εβραϊκών κατασχεμένων περιουσίων την οποία είχε οργανώσει το Υπουργείο Οικονομικών, το ταμείο που είχε δημιουργηθεί με τα χρήματα τα οποία είχαν μαζευτεί από τους Εβραίους, χρησιμοποιήθηκαν από τον γενικό Νομάρχη, τον Σημεωνίδη για την εγκατάσταση των μεταναστών Ελλήνων τους οποίους είχαν διώξει οι Βούλγαροι από την Θράκη. 

Κατά τη διάρκεια της εξόδου των Εβραίων που είχαν διωχθεί από τα Ιωάννινα «οι Έλληνες παρακολουθούσαν με μια κρυφή ευχαρίστηση στο πρόσωπο τους την έξοδο των Εβραίων», όταν συλλαμβάνονταν οι Εβραίοι, οι Ελληνικές αρχές ασφάλειας βοηθούσανε τους Γερμανούς περισσότερο απ’ όλους και ότι οι συνθήκες ζωής των Εβραίων που ζούσαν στη Ξάνθη, το Διδυμότειχο και στην Αλεξανδρούπολη που βρίσκονται στην περιοχή της Θράκης κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και η μεταφορά τους σε στρατόπεδα. 

ΟΙ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ ΚΑΙ ΣΤΑΣΕΙΣ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ

Σήμερα ο πληθυσμός της Εβραϊκής μειονότητας που ζει σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας είναι περίπου 6.000. Ύστερα από τις περιπτώσεις γενοκτονίας ο Εβραϊκός πληθυσμός μειώθηκε μέχρι τους 10.000 και συνέχισε η μείωση του πληθυσμού από το τέλος του πολέμου μέχρι σήμερα. Αυτό έχει δύο βασικούς λόγους. Ο πρώτος είναι ότι από τη σύσταση του Ισραηλινού κράτους το 1948, μερικοί Εβραίοι της Ελλάδας όπως και συνέβη σ’ άλλα μέρη του κόσμου, μετανάστευσαν στο Ισραήλ εγκαταλείποντας τη πατρίδα τους. Ο δεύτερος και ο πιο εντυπωσιακός λόγος είναι ότι πολλοί Εβραίοι εξαναγκάστηκαν να απομακρυνθούν από την πατρίδα τους λόγω των αντισημιτικών καταπιέσεων οι οποίες έχουν συνεχίσει και στην μεταπολεμική εποχή.

Οι αντισημιτικές ενέργειες οι οποίες καταδικάζουν τους Εβραίους της Ελλάδας σε πολύ δύσκολες συνθήκες έχουν συνεχίσει μέχρι και σήμερα. Οι αντισημιτικές τάσεις που έχει η Ελληνική κοινωνία μπορεί να αντιμετωπιστεί με θρησκευτική, εκπαιδευτική, νομοθετική και δικαστική και σε πολιτική τους διάσταση.

1-Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ

Για να παρουσιάσει κανείς τις θρησκευτικές μοτίβες του αντισημιτισμού στην Ελληνική κοινωνία καταρχήν πρέπει να μελετήσει το ριζωμένο και το ένεργο ρόλο του Χρηστιανισμού όσον αφορά τη δομή της Ελληνικής κοινωνίας. Είναι αναμφισβήτητη η επίδραση του Χρηστιανισμού στον Αγώνα απελευθέρωσης και στη φάση σύστασης του Ελληνικού Κράτους Έτσι μια σφυγμομέτρηση της κοινής γνώμης που έχει πραγματοποιήσει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή το 1995 υποστηρίζοντας αυτό το φαινόμενο, αποδεικνύει ότι πιο πιστή κοινωνία είναι η Ελληνική σε σύγκριση με τα άλλα μέλη της ΕΕ.

Σήμερα η εθνική και θρησκευτική ομοιογένεια της Ελληνικής κοινωνίας είναι τόσο πολύ ώστε η ενσωμάτωση των μειονοτήτων στη κοινωνία είναι πολύ δύσκολη. Το 3ο άρθρο του Ελληνικού Συντάγματος το οποίο καθορίζει τις σχέσεις του Κράτουςμε την εκκλησία, προπάντων διέπει ότι ο λαός είναι Ορθόδοξος Χριστιανός στη θρησκεία και ότι τα ιερά κέιμενα δεν πρόκειται να τροποποιηθούν δίχως την άδεια της Ανατολικής Ορθόδοξης Χριστιανικής εκκλησίας. Αυτό γεννάει υποψίες όσον αφορά την κοσμικότητα του συστήματος και συνδεδεμένα την καθιέρωση των θρησκευτικών και συνειδησιακών ελευθεριών. Γιατί για να είναι κοσμικό το πολίτευμα του κράτους πρέπει να μην έχει καμιά επίσημη θρησκεία το κράτος και τα μέλη μιας θρησκείας να μην θεωρούνται ανώτερα από τα άλλα στη διακυβέρνηση του κράτους. 

Ενώ μερικοί κλήροι που εκπροσωπούν την αντισημιτική άποψη σήμερα όπως ήταν στο παρελθόν τηρούν ακόμη μια στάση κατά των Σιωνιστών και των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Αυτοί οι κύκλοι περιγράφουν τον Σιωνισμό σαν «ένα Εβραϊκό σχέδιο που έχει σχεδιαστεί για την κατάκτηση του κόσμου» και τη μαρτυρία του Ιεχωβά σαν «ένα μηχανισμό που δημιουργήθηκε και ελέγχεται από τους Εβραίους με το σκοπό αυτό». Η εκκλησία δεν αναλαμβάνει την ευθύνη για τους κλήρους στις μητροπολίτες εξαρτημένες στην Ορθόδοξη εκκλησία που φανερώνουν που και που τις αντισημιτικές τους απόψεις. Οι υπεύθυνοι της Εκκλησίας λένε ότι κάθε μητροπολιτικός είναι διοικητικά ανεξάρτητος και έτσι δεν έχουν δυνατότητα να εμποδίσουν τέτοιες ενέργειες. 

Ένα από τα κέντρα που έχει αντισημιτική τάση είναι ο μητροπολιτικός της Χάλκης. Στα τέλη της δεκαετίας ’80 εκδόθηκαν και διανεμήθηκαν στο λαό τα φυλλάδια που ζητούσαν «το διωγμό των Εβραίων οι οποίοι είναι χειρότεροι από τη φωτιά η οποία είναι εχθρός του Χριστιανισμού και της Ελλάδας, από τη χολέρα, το φίδι και το λύκο. Την ίδια περίοδο σε κασέτες κηρύγματος του μητροπολίτη της Φλώρινας του Αυγουστίνου Καντιώτη τις οποίες διένεμαν, χρησιμοποιούταν μια γλώσσα που φρένιαζε τον λαό. Επίσης στο βιβλίο που ονομάζεται «Εβραίοι και Χριστιανοί» το οποίο έγραψε ο μητροπολίτης της Κορίνθου ο Παντελεήμων Καρανίκολας αναφέρεται στη δύναμη των Εβραίων που ρουφάνε το αίμα των ανθρώπων. 

Στην Ελλάδα υπάρχουν προσωπικές ενέργειες κάποιων Ορθοδόξων κλήρων κατά των Εβραίων αλλά και συστηματικές αντισημιτικές ενέργειες που ασκούν οι οργανώσεις με θρησκευτικό χαρακτήρα. Κάποιες οργανώσεις όπως ο «Κόσμος Φλαμίστος» και η «Αγία Αγαθάγγελος Εσφυγμενίτες» χαρακτηρίζουν τους Εβραίους σαν «Εχθρούς των Ελλήνων» και «συνεργάτες των μασόνων και Σιωνιστών» και ζητούν την εξορία και των διωγμό αυτών των προδοτών Εβραίων από την Ελλάδα. Σε ανώνυμα άρθρα που περιλαμβάνονται στις εκδόσεις «Ορθόδοξος Τύπος» και στη «Δύναμη» οι Εβραίοι περιγράφονται σαν τους «εχθρούς των Χριστιανών και των Ελλήνων»

2-Η ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ

Το Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα έχει έναν συντηρητικό χαρακτήρα και είναι υπο τον έλεγχο του κράτους. Στο πλαίσιο της ύλης που καθορίζεται από το υπουργείο παιδείας και θρησκευμάτων, σε 10 από τα 12 σχολικά έτη υπάρχουν σαν υποχρεωμένο μάθημα τα θρησκευτικά. 

Το 1988 το Κεντρικό Εβραϊκό Συμβούλιο – Central Jewish Board- άρχησε τις πρωτοβουλίες για να διαπιστωθούν και να αφαιρεθούν τα αντισημιτικά κείμενα από την ύλη και με σκοπό αυτό απευθύνθηκε στο Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων. Το υπουργείο ενδιαφέρθηκε για το θέμα, αλλά το Ινστιτούτο Παιδαγωγίας το οποίο είναι υπεύθυνο για την άσκηση των αλλαγών έχει αρνηθεί αυτές τις προτάσεις με το σκεπτικό ότι τα εν λόγω κείμενα περιλαμβάνονται στην έκθεση που είχε ετοιμάσει το Κεντρικό Εβραϊκό Συμβούλιο δεν έχουν σοβαρά αντισημιτικά στοιχεία. Στο τεύχος της 1ης του Απριλίου 1988 του «Ιnformation Bulletin» το οποίο εκδίδεται από το Κεντρικό Εβραϊκό Συμβούλιο δημοσιεύτηκε ένα άρθρο που φανέρωνε τα αντισημιτικά κείμενα αλλά οι εκπαιδευτικές αρχές της Ελλάδας απέφυγαν να βάλουν το θέμα στην ημερήσια τους τάξη.

Στο πλαίσιο μιας αίτησης που υποβλήθηκε στην Ελληνική Κυβέρνηση επί της εξουσίας του Κώστα Σημίτη, έγινε μια μελέτη το 1997 για την τροποποίηση του αντισημιτικού λόγου, όμως μόνο το 1/6 τέτοιων κειμένων έγινε δυνατόν να καθαριστούν από τα βιβλία.

3-ΤΑ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΑ ΚΑΙ ΤΑ ΔΙΚΑΣΤΙΚΑ ΕΡΓΑ

Το 1979 ένας νόμος κατά της φυλετικής και εθνικής διάκρισης αριθμό 1927 άρχισε να ισχύει στην Ελλάδα. Σύμφωνα με το νόμο, «όποιος επιχειρεί τις ενέργειες οι οποίες προκαλούν το μίσος και τη βία, τη φυλετική και την εθνική διάκριση μ’ έναν σαφή τρόπο στην κοινωνία προφορικά ή γραπτά ή μέσω του τύπου ή με περιγραφές ή με άλλους μεθόδους, καταδικάζεται σε 2 χρόνια φυλακή». Οι ίδιες τιμωρίες ασκούνται επίσης και για όποιους ιδρύουν οργανώσεις με σκοπό να κάνουν οργανωμένη προπαγάνδα κατευθυνόμενη στη φυλετική διάκριση ή να ασκήσουν παρόμοιες δραστηριότητες και για τα μέλη τέτοιων οργανώσεων. 

Περίπου 5 χρόνια μετά από την ημερομηνία που ο παραπάνω νόμος τέθηκε σε ισχύ εν συνεπεία της ζήτησης του Κεντρικού Εβραϊκού Συμβουλίου και με την υποστήριξη του κόμματος ΠΑΣΟΚ που έχει σοσιαλιστική γραμμή έγιναν τροποποιήσεις σε συγκεκριμένο νόμο. Ο νόμος με τον αριθμό 1419 που τέθηκε σε εφαρμογή ενσωμάτωσε και τη διάκριση θρησκείας στην απαγόρευση φυλετικής και εθνικής διάκρισης. Όμως αυτοί οι 2 νόμοι εφαρμόζονται πολύ σπάνια και τα ελληνικά δικαστήρια δεν θεωρούν αρκετά σαφής τον αντισημιτικό χαρακτήρα τέτοιων δημοσιεύσεων που απευθύνονται συχνά στους Εβραίους και γι’ αυτό τον λόγο δεν τους καταδικάζουν.

Η υποβολή μήνυσης εναντίων της εφημερίδας «Στόχος» του Κεντρικού Εβραϊκού Συμβουλίου είναι ένα παράδειγμα γι’ αυτή την περίπτωση. Οι συμβαλλόμενοι συμφώνησαν στη διάψευση της δημοσίευσης προτού καταλήξει η δίκη σ’ ένα συμπέρασμα και έτσι αποσύρθηκε η μήνυση.

Ένα άλλο παράδειγμα είναι η μήνυση που υπεβλήθη από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Κρήτης εναντίων της εκκλησίας Μαρτύρων Ιεχωβά της Κρήτης και ζητούσε την κατάργηση του νομικού προσώπου της αναφερόμενης εκκλησίας. Το δικαστήριο έδωσε θέση στις παρακάτω ανακρίσεις στην απόφαση που πήρε το 1984: 

«Η Μαρτυρία του Ιεχωβά είναι όχι μόνο ένα κίνημα εναντίων του Χρηστιανισμού και του Ελληνισμού, αλλά και είναι ένας σχηματισμός που σκοπεύει να ιδρύσει το Παγκόσμιο Θεοκρατικό Εβραϊκό-Σιωνιστικό Κράτος. Δεν είναι θρησκεία, αλλά είναι μια διεθνής πολιτική και οικονομική οργάνωση εξαρτημένη από τον Εβραϊσμό που σκοπεύει να ιδρύσει την Παγκόσμια Σιωνιστική Αυτοκρατορία με έδρα της το Ιερουσαλήμ και εξευτελίζει σε μεγάλο βαθμό τη Θεϊκή θεωρία. Αυτά τα άτομα είτε επίτηδες είτε αγνοώντας, εξυπηρετούν τον διάβολο. Αυτοί ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα δεν έχει καμιά συμβολή στον πολιτισμό, ελπίζουν να καταστραφεί ο Χρηστιανικός κόσμος και δεν δέχονται άλλη πατρίδα εκτός από το Ισραήλ.»

Ένα άλλο θέμα που μπορεί να προστεθεί στην άσκηση του νομοθετικού οργάνου είναι ότι στη Ελλάδα δεν ισχύει κανένας νόμος με αντισημιτικό χαρακτήρα. Δηλαδή η Ελληνική Κυβέρνηση δεν ασκεί έναν συστηματικό αντισημιτισμό. Αλλά η κατάσταση που παρουσιάζεται στην εφαρμογή φανερώνει ότι ο αντισημιτισμός είναι εγκατεστημένος σε διάφορα στρώματα του Ελληνικού λαού.

4-Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ

Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας (ΚΚΕ) που είναι ένα από τα σημαντικά στοιχεία της Ελληνικής πολιτικής θεωρεί πάντα το Ισραήλ σαν τον εκπρόσωπο της ιμπεριαλιστικής Αμερικής στη Μέση Ανατολή και έχει εκφράσει ότι ο αντισημιτισμός είναι το αδιαχώριστο κομμάτι της κομμουνιστικής πολιτικής. Από την άλλη, το ΠΑΣΟΚ που έχει σοσιαλιστική γραμμή αν και κατακρίνει τον αντισημιτισμό αντιφάσκει κατά καιρούς με τη γενική του γραμμή ακολουθώντας αντισημιτικές πολιτικές. Εξάλλου, ένα άλλο σημαντικό κόμμα της Ελληνικής πολιτικής, η Νέα Δημοκρατία σταθερά στον αντισημιτισμό. Π.Χ. το 1982, ύστερα από τις επιθέσεις των Αριστερών εναντίων των Εβραίων του Ισραήλ και της Ελλάδας, εκείνοι οι οποίοι μετέφεραν στο κοινοβούλιο το ζήτημα αντισημιτισμού ήταν 5 βουλευτές του παραπάνω κόμματος. Μετά την κατάληψη του Λιβάνου από το Ισραήλ το 1982, το αντισημιτικό και αντι-ισραηλινό στοιχείο που περιλαμβάνεται στα λόγια των πολιτικών κομμάτων, έχει αυξηθεί αισθητά. Σε μια ομιλία που έκανε την ίδια περίοδο ο ηγέτης του ΠΑΣΟΚ ο Ανδρέας Παπανδρέου παρομοίασε τους Ισραηλινούς με τους Ναζιστές. Επιπλέον ένας βουλευτής του ΠΑΣΟΚ ο Γιωάννης Κουτσογιάννης ισχυρίστηκε στη βουλή ότι ακόμα και πίσω από τη Χούντα που πραγματοποιήθηκε το 1967 στην Ελλάδα, βρίσκονται οι Εβραίοι και οι Μασόνοι.

Στο εγγύς παρελθόν η πιο συγκλονιστική συμπεριφορά που έχει σημειωθεί στην Ελληνική πολιτική είναι ότι το 1996 ο βουλευτής της ΝΔ ο Γεώργιος Καρατζαφέρης αντιστάθηκε στον διορισμό του καθηγητή Χρήστου Ροζάκη στο υφυπουργείο Εξωτερικών κάνοντας έμφαση στην Εβραϊκή καταγωγή του.Περίπου 2 μήνες μετά από την αναφερθείσα καμπάνια που είχε ξεκινήσει ο Καρατζαφέρης τον Νοέμβριο του 1996, ο Ροζάκης αναγκάστηκε να παραιτηθεί από το καθήκον του. 

Επίσης οι αντισημιτικοί κύκλοι είχαν επιχειρήσει να φθείρουν και τον Γεώργιο Παπανδρέου ο οποίος είχε αναλάβει το υπουργείο Εξωτερικών το 1998, ισχυριζόμενο ότι η μητέρα του ήταν Εβραία. Αυτό το γεγονός έχει αξιολογηθεί ως την αντήχηση του αντισημιτισμού ακόμη μια φορά στον πολιτικό χώρο. Σύμφωνα με τον Εβραϊσμό η θρησκεία μεταφέρεται από τη μητέρα στο παιδί. Ό,τι κι αν είναι η θρησκεία του πατέρα, το παιδί οποίο γεννιέται από Εβραία μητέρα, θεωρείται Εβραίο. Έτσι όπως οι επιχειρήσεις που πήραν ως στόχο τον Παπανδρέου βασίζονταν σ’ αυτή την αντίληψη. 

ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΟΡΓΑΝΩΣΕΙΣ

Τα τελευταία χρόνια πολλές αντισημιτικές ομάδες επιχειρούν να νομιμοποιήσουν τις αντισημιτικές πολιτικές τους υπό μορφή του πολιτικού κόμματος ή της οργάνωσης. Οι περισσότερες από αυτές είναι ακροδεξιές ομάδες. Αυτές οι οργανώσεις μπορεί να χειριστούν σε 3 ξεχωριστές ομάδες οι οποίες έχουν πολύ διαφορετικές ιδεολογίες αλλά και συμφωνούν στο ίδιο αποτέλεσμα. 

Ο θρησκευτικός αντισημιτισμός μπήκε για πρώτη φορά μέσα στην πολιτική μαζί με το κόμμα Χρηστιανικής Δημοκρατίας. Η μοναδική πολιτική επίτευγμα του συγκεκριμένου κόμματος ήταν ότι ο ηγέτης του κόμματος ο Νίκος Ψαρουδάκης είχε μπει στη βουλή ως αποτέλεσμα της συνεργατικής συμφωνίας που έγινε με το σοσιαλιστικό ΠΑΣΟΚ το 1985. Ο Ψαρουδάκης είναι ένας από τους πιο γνωστούς αντισημιτικούς της Ελλάδας. Στις μελέτες του Ψαρουδάκη συμπεριλαμβάνεται η Ελληνική μεταγλώττιση του έργου που ονομάζεται «Protocols of the Elders of Zion” το οποίο είναι ένα από τα σημαντικότερα των αντισημιτικών δημοσιεύσεων.

Μια άλλη αντισημιτική ομάδα είναι η «οργάνωση της 4ης Αυγούστου»το οποίο είχε ιδρύσει ο Κώστας πλεύρης το 1960 (μετά από την φυλάκιση του Πλεύρη και την ανακήρυξη της οργάνωσης σαν παράνομη, έχει αναδομηθεί και μετονομαστεί σε «Κίνημα»). Το «Κίνημα» έχει ενωθεί με το Εθνικό Κόμμα το 1977 και μετά από 2 χρόνια μετονομάστηκε πάλι σε «Ενιαίο Εθνικιστικό Κίνημα»(ΕΝΕΚ). Το κόμμα ίδρυσε και ένας εκδοτικός οίκος παράλληλα με τις πολιτικές του δραστηριότητες. Το αναφερόμενο κόμμα σήμερα έχασε απολύτως την πολιτική του ενέργεια αλλά και ο εκδοτικός οίκος συνεχίζει ακόμα να δραστηριοποιείται.

Μια από τις πιο εντυπωσιακές οργανώσεις που έχουν νέο-ναζιστικές τάσεις είναι ο «Λαϊκός Σύνδεσμος» της οποίας ο γενικός γραμματέας είναι ο Νικόλαος Μηχαλολιακός και που έχει ιδρυθεί το 1981. Πολύ αυστηρές αντισημιτικές, ξενοφοβικές και σοβινιστικές απόψεις υποστηρίζονται από την οργάνωση. Το μηνιαίο περιοδικό που δημοσιεύει η οργάνωση «Χρυσή Αυγή» έχει αναγνωστές απ’όλη την Ελλάδα. Ο Μηχαλολιακός συγκεντρώνει τις βασικές του αντισημιτικές δραστηριότητες στη Χρυσή Αυγή. Σ’αυτό το σημείο μπορούμε να πούμε ότι στην ουσία ο Μηχαλολιακός χρησιμοποιώντας το νόμιμο Λαϊκό Σύνδεσμο σαν παραβάν έχει δημιουργήσει την αντισημιτική οργάνωση «Χρυσή Αυγή». Τα τελευταία χρόνια διακρίνεται μια αύξηση στις δραστηριότητες της οργάνωσης.

6-ΤΑ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΚΑ ΔΗΜΟΣΙΕΥΜΑΤΑ

Ένα από τα πιο βάσιμα κριτήρια της ύπαρξης του αντισημιτισμού στην Ελλάδα είναι τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που έχουν δημοσιεύσεις και εκπομπές σ’ αυτή την κατεύθυνση. Η πιο σημαντικότερη από τις εφημερίδες που έχουν αντισημιτική τάση είναι η εβδομαδιαία «Στόχος». Η συγκεκριμένη εφημερίδα έχει δημοσιεύσει το βιβλίο «Protocols of the Elders of Zion» που έχει αντισημιτικό περιεχόμενο, σε ενότητες.

Μια άλλη εφημερίδα που έχει αντισημιτική τάση είναι η «Ελεύθερη Ώρα». Ο αδημοσίευτης της «Ελεύθερης Ώρας» ο Γ. Μηχαλόπουλος είναι επίσης ιδιοκτήτης και μιας άλλης μικρής εφημερίδας που ονομάζεται «Νέοι Άνθρωποι».

Εξάλλου κάποια από τα τηλεοπτικά κανάλια που έχουν τη δύναμη να επηρεάσουν πολύ ευρείς μάζες και που έχουν αντισημιτική τάση είναι Tele City, Tele-Tera και Channel-67. Σε συγκεκριμένα κανάλια παίρνει θέση συστηματικά το θέμα αντισημιτισμού και τα ονόματα όπως ο Κώστας Πλεύρης που είναι γνωστός αντισημιτισμός κάνουν προγράμματα.

7-ΟΙ ΑΝΤΙΣΗΜΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ

Ένα από τα αντισημιτικά περιστατικά που πραγματοποιήθηκαν στην Ελλάδα έγινε στη Βόλο στις 26ης Απριλίου 1987. Σε τοίχους της Συναγωγής και των μαγαζιών των Εβραίων ήταν γραμμένα απειλητικά λόγια και είχε ζημιωθεί ένα από τα μαγαζιά. Στην επιστολή της Εβραϊκής κοινότητας που ζούσε στην περιοχή με αφορμή του εν λόγω περιστατικού προς τον αστυνομικό έχουν εκφραστεί οι ανησυχίες ότι τέτοια περιστατικά και ακόμη τα πιο μεγάλα είναι δυνατόν να συμβούν στο μέλλον. Σ’ ένα παρόμοιο γεγονός που συνέβη το 1989 έχει ζημιωθεί το μνημείο το οποίο είχε κατασκευαστεί για 5.000 Εβραίους της Ελλάδας οι οποίοι είχαν σκοτωθεί στα στρατόπεδα συγκέντρωσης από τους Ναζιστές.

Ένα άλλο περιστατικό έγινε το 1989 κατά τη διάρκεια του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Μπάσκετ. Όταν επισκέπτονταν οι μπασκετμπολίστες της Ομάδας Maccabi Tel Aviv το στρατόπεδο συγκέντρωσης «Dachau» μια ομάδα φανατικών Ελλήνων Οπαδών φωνάζοντας «καλά σας έκανε ο Χίτλερ», «Ζήτω Χίτλερ», «θα σας κάνουμε σαπούνι» κτλ. τους προσέβαλαν άσχημα. Η Ελληνική Κυβέρνηση με την ανησυχία ότι το γεγονός θα μπορούσε να επηρεάσει αρνητικά τις σχέσεις τους με το Ισραήλ έκανε αμέσως μια αποκάλυψη που δήλωνε ότι κατακρίνει το γεγονός.

Στις 18 Μαρτίου 1997 μερικές ταφόπετρες του Εβραϊκού νεκροταφείου στη Τρίκαλα έχουν ζημιωθεί από τους φανατικούς εθνικιστικούς Έλληνες. Ωστόσο το Κεντρικό Εβραϊκό Συμβούλιο έχει κατακρίνει το συμβάν, οι Ελληνικές αρχές δεν έχουν δείξει αρκετή προσοχή για να συλληφθούν οι ένοχοι. Περίπου ένα χρόνο μετά από το παραπάνω συμβάν στις 23 Απρλίου 1998 πραγματοποιήθηκε βομβιστική επίθεση στην Αθήνα σ’ένα κτήριο όπου βρίσκεται το γραφείο του Κεντρικού Εβραϊκού Συμβουλίου. Ως εκ τούτου ο πρόεδρος του διοικητικού Συμβουλίου ο Μόσες Κωνσταντινίδης ζήτησε την επαναθέτηση σε εφαρμογή της προστασίας 24 ωρών που είχε καταργήσει η Ελληνική Κυβέρνηση. 

Στις 23 Απριλίου 1997 στην έκθεση σχετικά με την προστασία των θρησκευτικών ελευθεριών την οποία έχει ανακοινώσει στον τύπο ο υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ o John Shuttack γνωστοποιείται ότι στην Ελλάδα εμποδίζεται ο ελεύθερος χειρισμός άλλων θρησκευτικών δογμάτων εκτός από την Ορθοδοξία. Έχει αναφερθεί επίσης λεπτομερειακά στις δυσκολίες που επιβάλλει το Ελληνικό Κράτος στους Μάρτυρες του Ιεχωβά καθώς και έχει αποκαλυφτεί η αντίδραση των ηγετών της Καθολικής Εκκλησίας και των εκπροσώπων της Εβραϊκής κοινωνίας στην ψήφιση από το κοινοβούλιο του νόμου που προβλέπει τη βαριά φορολογία ιδιαίτερα στις μη Ορθόδοξους Εκκλησίες.

Στις 7 Μαΐου 2000 η μη συμμετοχή του Δημάρχου της Θεσσαλονίκης στη τελετή μνήμης και άλλες εκδηλώσεις που είχε διοργανωθεί από την Εβραϊκή κοινωνία της Θεσσαλονίκης με την ευκαιρία της 57η επετείου της Εβραϊκής Γενοκτονίας. Ο πρόεδρος της κοινωνίας ο Ανδρέας Σεφίχα έχει βγάλει μια ανακοίνωση επίκρισης και υπογράμμισε ότι πίσω από τις επιθέσεις που γίνονται στα Εβραϊκά νεκροταφεία, τις Συναγωγές και τα μνημεία γενοκτονίας βρίσκεται η αδράνεια των στελεχών της Κυβέρνησης έναντι των αντισημιτικών ενεργειών όπως και την αδιαφορία του Δημάρχου Θεσσαλονίκης. Επίσης στην ανακοίνωσή του ο Σεφίχα ανέφερε και στην έκθεση των ΗΠΑ για την τρομοκρατία στην οποία υποστηρίζεται ότι η Ελληνική Κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη για το ότι δεν έχουν βρεθεί ακόμη οι δράστες των αντιεβραϊκών επιθέσεων και ότι οι Ορθόδοξοι επισήμως θεωρούνται ανώτεροι από άλλους που έχουν διαφορετική θρησκεία ή άλλο θρησκευτικό δόγμα. Σύμφωνα με τον Σεφίχα οι διαπιστώσεις της αναφερόμενης έκθεσης ήταν σε ένα βαθμό εύλογες και τόνισε ότι παλιά ο αριθμός των Εβραίων αξιωματικών στο Ελληνικό Στρατό ήταν 503 ενώ το 2000 ούτε ένας αξιωματικός δεν βρίσκεται σε υπηρεσία και ότι οι Εβραίοι δεν μπορούν να ανέλθουν σε ανώτερους βαθμούς στο κρατικό μηχανισμό και αυτά αποδεικνύουν τη διακριτική πολιτική της Ελλάδας. 

Οι παραπάνω αποκαλύψεις του Σεφίχα δεν βρήκε καμιά θετική ανταπόκριση. Μάλιστα δίχως να περάσει ούτε ένα μήνα στις 27 Μαΐου 2000 κάποια άγνωστα άτομα μπαίνοντας μέσα στο Εβραϊκό νεκροταφείο που αποτελεί ένα τμήμα του 3ου νεκροταφείου στην Εγαλαίο της Αθήνας απεικόνισαν αγκυλωτό σταυρό πάνω στο μνημείο Εβραϊκής Γενοκτονίας και στους ταφόπετρες, όμως πάλι οι δράστες δεν έχουν συλληφθεί.

Στην επίθεση που πραγματοποιήθηκε το βράδυ της 2 Ιουλίου 2002 στο Εβραϊκό μνημείο το οποίο είχε εγκαινιαστεί στις 23 Ιουνίου 2002 στη πλατεία Εβραίων Μαρτύρων στο Κάστρο για 1604 Εβραίους από τη Ρόδο και την Κω οι οποίοι είχαν σκοτωθεί στα Ναζιστικά στρατόπεδα. Στην επίθεση έσπασαν κάποια μάρμαρα πάνω στο μνημείο και προσπάθησαν να σβήσουν μερικά ονόματα ξύνοντας τις αναγραφές. Από την άλλη μεριά το γεγονός ότι ο πρόεδρος του Λαϊκού Κόμματος και επίσης ο βουλευτής ο Γιώργος Καρατζαφέρης είχε στείλει ένα γράμμα στον Δήμαρχο της Ρόδου πριν από την εγκαινίαση του εν λόγω Εβραϊκού μνημείου και είχε τονίσει ότι αντιστεκόταν στην εγκαινίαση του μνημείου και ότι επίκρινε τις εξελίξεις φαίνεται πως προμηνούσε το περιστατικό.

Σε ένα άρθρο που έχει δημοσιευθεί στην ακροδεξιά εβδομαδιαία εφημερίδα «Στόχο» της 20 Φεβρουαρίου 2003 περιλαμβανόταν το σχόλιο ότι οι Εβραίοι ιδιόκτητες της Ρόδου έχουν ζητήσει το συνολικό ενοίκιο του κτηρίου όπου βρισκόταν ένα σχολείο που ονομάζεται «Άγιος Παντελεήμονας» και το οποίο χρησιμοποιούταν εδώ και 31 χρόνια από το νομαρχείο της Ρόδου και τελικά δικαιολογήθηκαν από το δικαστήριο κι έτσι μαζικά υπέβαλαν μηνύσεις σε περισσότερους από τους διοικητές των μαγαζιών που βρίσκονται στην Παλιά Πόλη της Ρόδου και με τέτοιο τρόπο ξεσηκώνουν τους ανθρώπους και αυτά κάνουν για τα πολιτικά τους συμφέροντα αλλά και για λεφτά που είναι ο μοναδικός Θεός που πιστεύουν.

Εξαιτίας του λερώματος των Εβραϊκών νεκροταφείων και της αναγραφής συνθημάτων υπέρ του νεοναζισμού και των αγκυλωτών σταυρών πάνω τους, οι Εβραίοι των Ιωαννίνων, η Πρωτοβουλία Γένοβας και το Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων έχουν διοργανώσει μια διαδήλωση κατά του φασισμού μπροστά στο Νομαρχείο στις 18 Οκτωβρίου 2003.

Στην έκθεση του έτους 2003 της Αντιπροσωπείας Παρεμπόδισης του Ρατσισμού και της Ανεπιείκιας (ECRI) του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου έχει διαπιστωθεί ότι έχουν αυξηθεί οι αντισημιτικές ενέργειες στην Ελλάδα.

Ο αντισημιτισμός υποδαυλίζεται τόσο στον Ελληνικό τύπο που μπορούν να κατακρίνονται ακόμα και οι συμφωνίες που υπογράφει η Κυβέρνηση με το Ισραήλ. Στη ρατσιστική εφημερίδα «Στόχο» της 20 Νοεμβρίου 2003 σ’ ένα άρθρο με τίτλο «Εβραϊκές Σφαίρες» κατακρίνεται η Ελληνική Αστυνομία επειδή αγόρασε σφαίρες από το Ισραήλ.

Επομένως, σήμερα δεν είναι δυνατόν να αμφιβάλλεται κανείς για την ύπαρξη του αντισημιτισμού στην Ελλάδα. Ο αντισημιτισμός άλλοτε μένει μόνο σαν μια ιδέα ή άποψη, άλλοτε αντηχεί στα λόγια κι άλλοτε εμφανίζεται στην πράξη όπως έχει παραδειγματιστεί παραπάνω. Αν λάβουμε υπόψη τις ιστορικές ρίζες και τις ασκήσεις που συνέχισαν μέχρι σήμερα να συμβαίνουν μπορούμε να πούμε όυι ο αντισημιτισμός θα συνεχίσει και στο 21ος αιώνα να είναι μία από τις πιο συναισθηματικές συνιστώσες της Ελληνικής κοινωνίας. Οι Ελληνικές Κυβερνήσεις όπως είναι απαραίτητο για ένα συγχρονισμένο έθνος-κράτος έπρεπε να βάλουν στη βάση της διοικητικής τους αντίληψης τις αρχές όπως την κοσμική δομή, την ανωτερότητα του δικαίου και την αμφισβήτηση της φυλετικής και εθνικής διάκρισης. Όμως οι προσπάθειες προς αυτή την κατεύθυνση μένουν μόνο στα λόγια και δεν υλοποιούντα ποτέ. Στα πλαίσια κάποιων υποχρεώσεων και επιβολών της ιδιότητας μέλους της ΕΕ αν και πραγματοποιήθηκαν κάποιες βελτιώσεις, η Εβραϊκή μειονότητα όπως και η Τουρκική, η Μακεδονική, Αλβανική, Βλάχικη στην Ελλάδα νιώθουν σε κάθε τομέα της καθημερινής ζωής τους τη διάκριση που ασκεί η Αθήνα. 

Ο Κατάλογος Χαμένων Εβραίων στην Ελλάδα την περίοδο 1943-1944 που διανεμήθηκε από την Εβραϊκή κοινωνία της Ελλάδας στη τελετή που είχε διοργανωθεί την 27 Ιανουαρίου 2004 στην αίθουσα συναυλιών της Αθήνας επί της ευκαιρίας της «27 Ιανουαρίου» που είχε κηρυχθεί η μέρα μνήμης των Εβραίων της Ελλάδας και των θυμάτων της Εβραϊκής Γενοκτονίας :